در روزهای اخیر چهارده تن از روزنامه نگاران ایرانی بازداشت شده اند. عفو بین الملل، گزارشگران بدون مرز، دیده بان حقوق بشر و روزنامه نگاران و فعالین حقوق بشر و … این بازداشت ها را محکوم کرده اند. شاید از خود بپرسیم ما که در کانادا و در کیلومترها دورتر از ایران و در امنیت و آزادی زندگی می کنیم؛ چه کاری از دستمان بر می آید؟ پاسخی ساده به این پرسش می تواند این باشد که: «ما می توانیم از طریق فیس بوک و توییتر و فضای مجازی صدای آنان باشیم.» نمی خواهم این را رد کنم. ولی قطعا چنین مقداری کافی نیست. این فشارها و این یاد کردن ها بسیار خوب و مناسب است ولی کافی نیست. به تجربه بارها و بارها ثابت شده است که جمهوری اسلامی تحت فشار تسلیم نمی شود ولی تحت فشار زیاد تسلیم می شود. پس به منظور رعایت هر چه بیشتر حقوق بشر در ایران فشارها را بر جمهوری اسلامی باید افزایش داد. برای آزادی روزنامه نگاران بازداشتی و سایر زندانیان سیاسی باید مؤثر عمل کرد.
تعداد روزنامه نگاران بازداشت شده هر روز بیشتر می شود
سازمان ها و نهادهای اجتماعی و حقوق بشری در کانادا بهتر است به لابی و نامه نگاری در خصوص حقوق بشر بپردازند. کانادا ارائه دهنده پیش نویس قطعنامه های محکومیت نقض حقوق بشر توسط جمهوری اسلامی به سازمان ملل بوده است. در بیانیه وزارت امور خارجه کانادا هنگام بستن سفارت جمهوری اسلامی در اتاوا یکی از دلایل آن نقض مستمر و برنامه ریزی شده حقوق بشر توسط رژیم ایران عنوان شده بود. سناتورهای کانادایی بارها بر حمایتشان از حقوق بشر در ایران تاکید کرده اند. خوب آیا اکنون وقت آن نرسیده است که از مقامات کانادایی خواهان موضع گیری و اقدام مؤثر در این زمینه شویم؟
کنگره ایرانیان کانادا ICC که هم اکنون نماینده جامعه ایرانی / کانادایی محسوب می شود؛ همانطور که در اساسنامه اش آمده است یکی از وظایفش دفاع از حقوق بشر است. به نظر بنده حقیر این از وظایف کنگره و دیگر سازمان های حقوق بشری در کاناداست که هم خود به طور جداگانه خواستار آزادی همه زندانیان سیاسی و عقیدتی در جمهوری اسلامی بشوند و هم از مقامات کانادایی بخواهند در این مورد و به ویژه به منظور آزادی هر چه سریعتر روزنامه نگاران بازداشتی واکنش مؤثری انجام دهند.
آری درست است که ما در یک سرزمین امن و آزاد نشسته ایم ولی از خود بپرسیم که آیا هر کاری از دستمان بر می آمده است برای ایران و فرزندان آن انجام داده ایم؟
مدعای نگارنده این نیست که با چهار تا بیانیه و یا چند اظهارنظر مقامات کانادایی روزنامه نگاران بازداشت شده و زندانیان سیاسی آزاد می شوند؛ ولی بالا بردن هزینه بازداشت و شکنجه و نقض حقوق بشر برای جمهوری اسلامی می تواند در وضعیت قربانیان نقض حقوق بشر به طور کلی و در این مورد روزنامه نگاران بازداشتی تاثیر مثبت داشته باشد.
از سوی دیگر وجود دو نماینده ایرانی در مجالس کانادایی آقایان رضا مریدی و امیر خدیر می تواند در این زمینه مفید باشد. این دو پیش از این نیز بارها بر حمایت از حقوق بشر در ایران تاکید کرده اند که از نظر بنده حقیر لازم است این حمایت ها همچنان ادامه داشته باشد. از مقامات کانادایی و نمایندگان خود بخواهیم که در مقابل نقض حقوق بشر در ایران سکوت نکنند و در راستای شناسایی عوامل رژیم، توقیف اموال و دارایی هایشان، مسدود کردن حساب های بانکی شان، اخراجشان از خاک کانادا و … تلاش کنند.
هر چقدر هم که کارنامه کانادا در دفاع از حقوق بشر در ایران مثبت باشد که انصافا هم مثبت هست، ماجرای آقای خاوری نقطه ضعفی است که نباید تکرار شود. در صورت تکرار ما نیز مقصریم!
*سلمان سیما عضو گروه دانشجویان و دانش آموختگان لیبرال ایران
