از شعرهای ١٩٧۴-۱۹۸۰
شراره، گفتار
در شعری خواندم
سخن گفتن کاری الهی ست
اما خدایان نمی گویند
آنان جهان ها را می سازند و ویران می کنند
اما مردان سخن می گویند
آنان بازی های هراسناک می بازند
بی کلام.
روح فرود میآید
زبان ها را آرام میکند:
اما کلامی نمیگوید
آتش را میگوید
روشن از خدایی
زبان
رسالتی میشود
از شرار و برج
از برج و دود
و آواز هجاهای سوخته:
خاکستری بیهوده.
واژه ی انسان
دختر مرگ است.
ما می گوییم زیرا که میراییم
واژه ها نشانه نیستند، سالیان اند.
به گفتن آن چه میگویند
واژه هایی که میگوییم
از زمان میگویند: آنان ما را مینامند
ما نام های زمانیم
سخن گفتن کاری انسانی ست
به مناسبت روز جهانی شعر: برگرفته از سایت فرامرز سلیمانی
http://faramarzsoleimani.blogspot.ca