آن‌چه مدت‌ها بود در موردش شکی وجود نداشت بالاخره رسمیت گرفت. جاستین ترودو با کسب نزدیک به ۸۰ درصد آرا به عنوان رهبر جدید حزب لیبرال انتخاب شد. نزدیک ترین رقیب او، جویس موری، حدود ۱۰ درصد آرا را داشت.
ترودو وعده داد حزبش دست از دعواهای درونی بر می دارد و به مبارزه برای کانادایی ها می پردازد.
او در ضمن مستقیما با کبکی ها صحبت کرد و ازشان خواست نگاهی دوباره به حزب لیبرال بیاندازند چرا که او قصد دارد اعتمادشان را از نو جلب کند. حزب لیبرال در انتخابات قبلی در کبک، که سنتا از پایگاه های قدرت آن بوده، تنها حدود ۱۴ درصد آرا را دریافت کرد تا در میان چهار حزب اصلی، چهارم شود.
ترودو، که یکی از تنها هفت نماینده ی باقی‌مانده ی حزب در کبک است، گفت: «کبکی ها، بیایید دوباره سازنده باشیم. من می خواهم شایسته ی اعتماد شما باشم. شما همیشه در ساختن این کشور در کنار سایر مردم کانادا مشارکت کرده اید.»
جاستین ترودو رهبر جدید حزب لیبرال کانادا
جاستین در صحبت های خود حرف چندانی در مورد اقتصاد نزد.
او تنها یک بار به پدر شهیرش، پی یر ترودو، اشاره کرد و آن هم با این قصد که خود را از میراث پرتنش او جدا کند. او گفت: «برای من مهم نیست که به نظر شما پدرم عالی بود یا خودخواه. مهم نیست که لیبرال کریتینی هستید یا لیبرال مارتینی… عصرِ لیبرال های باپیشوند همین لحظه، همین جا، همین امشب تمام می شود.»
رهبر حزب سوم در مجلس عوام در بخشی از صحبت های خود نسبت به حملات محافظه کاران که بلافاصله از پی خواهد آمد هشدار داد و گفت هارپر و حزبش نه از او که از شهروندان آگاه و فعال کشور می ترسند و می خواهند آن‌ها را عقب بزنند.
پیش بینی او در این زمینه درست از آب در آمد. بلافاصله پس از انتخاب او، فرد دلوری، مدیر ارتباطات حزب محافظه کار، گفت: «جاستین ترودو شاید اسم فامیل مشهوری داشته باشد اما در زمان عدم قطعیت جهانی اقتصادی، ایشان قوه ی قضاوت یا تجربه ی لازم برای نخست وزیر شدن را ندارد.»
سپس نوبت آگهی های تلویزیونی محافظه کاران بود که ترودو را به سخره می گیرند که در سابقه اش چیزی بهتر از معلم تئاتر بودن پیدا نمی شود.
ترودو جمعا ۸/۷۷ درصد آرا را به دست آورد، یعنی ۸۱۳۸۹ رای از میان بیش از ۱۰۰ هزار رایی که اعضا و حامیان حزب لیبرال داده بودند. سیستم رای دادن این بار طوری بود که حامیان حزب که عضو آن نبودند، بی پرداخت هیچ پولی، می توانستند در انتخابات رای بدهند.
جاستین ترودو به همراه همسر و فرزندانش
ترودو در حالی دوران رهبری خود را آغاز خواهد کرد که بیش از ۱ میلیون دلار پول برای حزبش جمع آوری کرده و ده ها هزار نفر را به عنوان حامیان حزب ثبت نام کرده است. استیون مک‌کینون، افسر ارشد انتخاباتی لیبرال ها، گفت رای بیش از ۸۰ هزار نفر به ترودو باعث می شود او بیشترین تعداد آرای مستقیم به رهبر احزاب سیاسی در تاریخ کانادا را دریافت کرده باشد.
روش رای مستقیم برای انتخاب رهبر البته به نسبت جدید است. روش سنتی در کانادا معمولا رای نمایندگان کنوانسیون ها بوده است. توماس مولکر، رهبر ان دی پی، نیز سال گذشته در کنوانسیون این حزب در تورنتو با روش «هر عضو، یک رای» انتخاب شد که در تاریخ این حزب بی سابقه بود.
روند رای دادن، که به صورت تلفنی و اینترنتی هم ممکن بود، از یک هفته پیش، پس از آخرین سخنرانی نامزدها در تورنتو، ممکن بود.
ژان کریتین، نخست وزیر سابق لیبرال، در سخنان خود درست پیش از اعلام نتایج این‌را «آغاز پایان دولت محافظه کار» خواند.
کریتین سال ها وزیر کابینه ی پدرِ جاستین بود. او در سخنرانی اش در ضمن به افتخارات و فتوحات گذشته ی دولت های لیبرال اشاره کرد: آوردن پرچم جدید، پروتکل کیوتو، بودجه های متوازن، قانون شفافیت و «نه» به جنگ در عراق.
جاستین ترودو، علیرغم انتقادات بعضی رسانه ها و رقبایش، سیاست های خود را در طول کمپینش خیلی آشکار نکرد و در عوض بر ارزش ها و اولویت های کلی تاکید داشت. او می گوید قصدش این است که سیاست های حزب را فعالان آن از پایین بسازند. به اضافه مدیران پشت کمپین او می گویند انتشار سیاست ها دو سال پیش از انتخابات آینده عجولانه است.
از رویارویی ترودو با هارپر و مولکر در دوشنبه در صحن مجلس که بگذریم، اولین آزمون جدی او به عنوان رهبر در روز ۱۳ مه از راه می رسد که حزبش باید انتخاباتی میان دوره ای در لابرادور را از سر بگذارند. او احتمالا پیش از روز انتخابات به این حوزه سفر خواهد کرد. این انتخابات میان دوره ای پس از آن لازم شد که پیتر پناشو، نماینده ی آن و وزیر روابط بین دولتی محافظه کاران، به علت تخلفات انتخاباتی مجبور به استعفا شد. حالا خیلی ها لیبرال ها را شانس اصلی شکست هارپر در این حوزه می دانند. حزب سبز برای کمک به پیروزی لیبرال ها در این حوزه نامزد معرفی نکرده است.
رویهمرفته ۱۰۴۵۵۲ نفر برای انتخاب رهبر جدید رای دادند. نظام رای گیری طوری بود که ساکنان هر یک از ۳۰۸ حوزه ی انتخاباتی در سراسر کشور وزنی برابر داشتند. یعنی هر حوزه ۱۰۰ امتیاز داشت و هر نامزد به اندازه ی درصد آرایش در هر حوزه از این امتیازها دریافت می‌کرد.
جمعا ۳۰۸۰۰ امتیاز موجود بود که کسب ۱۵۴۰۱ برای پیروزی کافی می بود. جاستین ترودو به ۲۴۶۶۸ امتیاز دست یافت تا قاطعانه پیروز شده باشد.
سایر نامزدها بدین ترتیب در جایگاه های دوم تا ششم قرار گرفتند:
– جویس موری، ۱۲۱۴۸ رای (۷۶/۱۱درصد)
– مارتا هال فیندلی، ۶۵۸۵ رای (۳۷/۶درصد)
– مارتین کاچون، ۱۶۳۰ رای (۵۸/۱درصد)
– دبورا کوین، ۸۳۳ رای (۸۱/۰درصد)
– کارن مک کریمون، ۷۵۷ رای (۷۳/۰درصد)
پیش از این، مارک گارنو، نماینده ی مونترال و جدی ترین رقیب ترودو، از رقابت کنار رفته بود. بعید نیست ترودو او و سایر رقبای شکست خورده ی خود را در کابینه ی سایه ی خود شریک کند.
موری، نماینده ی ونکوور که به جناح چپ حزب تعلق دارد، با طرح اتحاد انتخاباتی با ان دی پی و حزب سبز موفق به جذب آرایی بسیار بیش از آن چه تصور می رفت شده بود که از بعضی جهات او را مشابه ناتان کولن، نماینده ی نیودموکرات بی سی، می سازد که در انتخابات سال گذشته ی رهبرِ ان دی پی، آرایی بسیار بیش از آن چه تصور می رفت به دست آورد و از پگی نش جلو زد. مولکر در پاداش به کولن او را به سمت ریاست گروه نمایندگان حزب در مجلس منصوب کرد. باید ببینیم آیا انتصاب مشابهی انتظار موری را می کشد یا خیر؟
ترودو، بدون انتصاب رهبران موقت، چهاردمین رهبر تاریخ حزب لیبرال است. تمام رهبران این حزب در قرن بیستم طعم نخست وزیری کانادا را چشیدند (ویلفرد لوریه، ویلیام لاین مکنزی کینگ، لوئی سن لورن، لستر پیرسون، پی یر ترودو، جان ترنر و ژان کریتین.) پس از کریتین، پل مارتین نیز چند سالی نخست وزیر بود، اما دو رهبر بعدی، استفان دیان و مایکل ایگناتیف پس از ۱۰۰ سال اولین رهبران حزب شدند که هرگز به نخست وزیری نرسیدند. شکست های فاحش آن دو حزب لیبرال را به بدترین حال و روز تاریخ خود انداخته است. به غیر از دیان و ایگناتیف، تنها رهبر دائمی حزب که هرگز نخست وزیر نشد، ادوارد بلیک است که در دهه ی ۱۸۸۰ رهبر حزب بود.
