در روز ٢۵ جولاى ٢٠٠٩ طبق بیانیه اى قرار بود که "هنرمندان، استادان دانشگاه، دانشجویان، زندانیان سیاسی سابق و اعضای جامعه ی ایرانی ساکن تورنتو …
شهروند ۱۲۴۱ پنجشنبه ۶ آگوست ۲۰۰۹
در روز ٢۵ جولاى ٢٠٠٩ طبق بیانیه اى قرار بود که "هنرمندان، استادان دانشگاه، دانشجویان، زندانیان سیاسی سابق و اعضای جامعه ی ایرانی ساکن تورنتو با متحدان کانادایی خود و گروه ها و سازمان های حقوق بشری و سیاستمداران در همبستگی با زندانیان سیاسی در ایران به یک اعتصاب غذای ٢۴ ساعته" دست بزنند. دهها نفر در حمایت از این اعتصاب غذا و شنیدن سخنرانیها در پارک پشت مجلس ایالت انتاریو تجمع کردند. این اعتصاب غذا به دلیل ریزش شدید باران ناتمام ماند، اما بخش سخنرانیهاى آن برگزار شد.
آناهیتا رحمانى، زندانى سیاسى سابق و از فعالان چپ، از جمله سخنرانان این مراسم بود. هر چند که سخنرانى آناهیتا در چند نوبت با تشویق حاضران روبرو شد، اما هنگامی که وى به نقد و افشاى اصلاح طلبان حکومتى و جریان "سبز" موسوى که حفظ مبانى نظام از اصولشان می باشد پرداخت، بلافاصله با واکنش شدید چند تن از مسئولان و دست اندرکاران برنامه مواجه شد که سعى کردند ابتدا میکروفن را از ایشان بگیرند و سپس صداى میکروفون را قطع نمودند. تعدادى هم در میان جمعیت به روى آناهیتا داد کشیدند و یا با ایجاد سر و صدا و هو کردن سعى کردند سخنرانى ایشان را متوقف کنند. تعداد زیادى از حاضران به این برخوردهاى ناسالم اعتراض کردند و در کل فضاى مراسم کاملا متشنج گردید. هر چند که یکى از مجریان برنامه که از فعالان کمیته همبستگى با مقاومت مردم ایران بودند از آناهیتا معذرت خواهى نمود، اما برخى از مسئولان اصلى این حرکت که خود را "جنبش چند صدایى براى تغییر در ایران" می نامند تنها به توجیه رفتار خود بسنده می کنند که در زیر به آن اشاره میشود.
نحوه ى برخورد به سخنرانى آناهیتا نه تنها تاسف آور است و سزاوار تقبیح شدن از سوى هر انسان منصف و آزادیخواه، بلکه همچنین نشانگر یک سنت به شدت غیردمکراتیک و مستبدانه و سرشار از ضدیت با چپ سرنگونى طلب میباشد.
۱ـ نحوه ى برخورد به آناهیتا غیر دمکراتیک بود
چرا که سخنرانىِ یکى از زندانیان سیاسى سابق که این مراسم ادعاى حمایت از آنان را داشت، به خاطر ابراز عقیده راجع به موضوعاتى که مسئولان اصلى برنامه با آن موافق نبودند قطع گردید.
۲ـ مستبدانه بود
چرا که بعضى از مسئولان برنامه به روشى که در بهترین حالت خودکامانه و خودسرانه بود تصمیم گرفتند و عمل کردند. آنها میکروفن سخنران را بدون اینکه حتى نظرخواهى اى از دیگران و یا شرکت کنندگان در مراسم به عمل آورده باشند قطع کردند.
۳ـ آزادى ستیز بود
چرا که حق آزادى بی قید و شرط بیان، اندیشه، تعقل و دگراندیشى و "چند صدایى" که مدعى آن بودند را زیر پا گذاشتند و نشان دادند که این "چند صدایى" بیشتر به ادعا میماند تا یک واقعیت، و به طور مشخص ضدیت هیستریک با چپى را نشان داد که خواهان سرنگونى کلیت رژیم جمهورى اسلامى می باشد. چرا که به سخنرانان دیگرى که مدعى چپ بودند، اما با صراحت کامل سرنگونى کلیت رژیم را تبلیغ و ترویج نکردند و یا در افشای خط سبز موسوى و اصلاح طلبان حکومتى حرفى نزدند، اجازه داده شد سخنرانى خود را تمام و کمال انجام دهند، اما به محض اینکه آناهیتا به ضرورت عبور از کلیه جناحهاى رژیم و عدم توهم به خط سبز موسوى اشاره می کند مورد تعرض قرار می گیرد.
واقعا چطور به این راحتى صداى یکى از مخالفان رژیم که به خاطر همین مخالفتش ٨ سال زندانى کشید و همسرش نیز اعدام گردید آنهم در خارج از کشور خفه گردید؟
به دنبال این حادثه، یکى از مسئولان برنامه توضیح دادند که این حرکت "چند صدایى" نظرات گوناگون را در میان خود دارد، اما آنان "توهین" به دیگران را تحمل نمی کنند. در اینجا ظاهرا منظور ایشان این بود که آناهیتا با "به نقد کشیدن صریح اصلاح طلبان حکومتى" به اشخاصى توهین کرده است.
آخر بر چه مبنایى به یک زندانى سیاسى شناخته شده، که در دوران نخست وزیرى میرحسین موسوى سالهاى زیادى را در زندانهاى جمهورى اسلامى با بیشترین سختیها گذراند و از عزیزترین نزدیکان خود قربانى داد، میکروفون می دهید که در "مراسمى در حمایت از کلیه زندانیان سیاسى" سخنرانى کند، اما انتظار دارید که هیچ چیزى راجع به مسئولینِ به بند کشیده شدن خودش و اعدام همسرش در آنزمان نگوید؟!!
ناپسندتر اینکه براى توجیه برخورد نارواى خود، نقد سیاسى ایشان را "توهین" می نامند!!
آیا براى خود این مسئولان بهتر نبود به جاى این قبیل توجیهات و قضاوت هاى جانبدارانه همانجا رسما معذرت خواهى می کردند؟ به علاوه، اگر مسئله واقعا عدم تحمل "توهین" به دیگران بود، چرا هنگامی که یکى از سخنرانان مراسم به شدت به مبلغان و مروجان "انقلاب" در این دوره حمله کرد و آنها را افرادى "بى مسئولیت" نامید به وى اعتراض ننمودید و یا میکروفن را از ایشان نگرفتید؟ در همان جمعیت دهها نفر بودند که هم اکنون، به درست و یا به غلط، به انقلاب معتقد هستند و آن را تبلیغ می کنند. آنها اما برخلاف دوستانى که مدافع اصلاح طلبان حکومتى هستند برآشفته نشدند و داد و فریاد راه نینداختند. آیا نمیتوان ادعا کرد دابِل استانداردهایى بر مبناى نظرات ایدئولوژیک و سیاسى برخى مسئولان و دست اندرکاران و خط دهندگان پشت پرده ی این مراسم وجود داشته است؟ در غیر اینصورت هم آن سخنرانِ مخالف مبلغان انقلاب حق داشت نظرش را آزادانه بگوید و هم آناهیتا، و ارزیابى و قضاوت را نیز به عهده ی شنوندگان می گذاشتید. ممکن است گفته شود که برخى حاضران که سمپاتى به اصلاح طلبان حکومتى دارند به سخنرانى آناهیتا معترض بودند، اما ما که همانجا شاهد ماجرا بودیم دیدیم که تعداد بیشترى از حاضران، به روش غیر دمکراتیکى که صداى آناهیتا را خفه نمود معترض بودند.
در پایان لازم به تاکید است که از منظر آزاداندیشى و آزادیخواهى هیچ توجیهی از جانب مسئولان برنامه فوق و حتى برخى از حاضران در ارتباط با این شیوه هاى مستبدانه نمی تواند وجود داشته باشد، مگر آنکه به صراحت بگویند افشاگرى از کلیت نظام جمهورى اسلامى و به نقد کشیدن اصلاح طلبان حکومتى را بر نمى تابند و اجازه ی صحبت در چنین زمینه هایى به دیگران، "حتى قربانیان این نظام"، نخواهند داد.
با توجه به نکات و ملاحظات فوق، تشخیص ما این است که از چنین اتفاقاتى نباید به سادگى گذشت. در عین حال باید حساب جوانان فعال و پرشورى که در چنین کمیته هایى مشغول فعالیت هستند را از سیاسى کاران حرفه اى که متعلق به جریانات راست هستند و عمدتا پشت پرده در خدمت این یا آن جناح حاکمیت مشغولند، جدا نمود. باید به این مسائل به طور شفاف و منتقدانه برخورد کرد تا بتوان با اتخاذ روشهایى اصولى و دمکراتیک از تکرار آنان جلوگیرى نمود. جنبش مبارزاتى و آزادیخواهانه ی مردم در ایران در حال انکشاف است و این قضیه ممکن است سرِ دراز داشته باشد و یا برعکس در کوتاه مدت موفق شود تکلیفش را با جمهورى اسلامى یکسره نماید. هر چه که باشد، مهم است که از هم اکنون مطالباتى همچون آزادیهاى بى قید و شرط بیان، عقیده و ابراز وجود … را سرلوحه مبارزاتمان قرار دهیم و تمام جوانب آن را بازگو کنیم و آزادى ستیزىِ جریاناتى که قصد دارند بار دیگر مردم را با توجیهات مختلف در انقیاد نگه دارند و آزادیهاى کامل و بى حد و استثنا براى مردم ایران را نمى پسندند نشان دهیم.
جمعى از شاهدان تعرض به آزادی بیان و عقیده در مراسم اعتصاب غذای تدارک دیده شده در حمایت از زندانیان سیاسی در تورونتو:
نوشین بایرام – فعال اجتماعی – حقوق بشر
مونا – فعال سازمان زنان ٨ مارس و زندانى سیاسى سابق
سیامک ستوده – سردبیر ماهنامه روشنگر
محمود – زندانى سیاسى دهه ۶٠
ناصر – زندانى سیاسى دهه ۶٠
فرید پرتوى ـ فعال اتحادیه کارگران خدمات عمومى کانادا و اتحاد بین المللى در حمایت از کارگران ایران
٢٩ جولاى ٢٠٠٩
