اقتباس از مقاله آقای عنایت وهمن
عبادت، سپاسگزاری به درگاه الهی برای ترقی و پیشرفت روح انسانی و قدردانی از موهبت هائی که به ما اعطا شده است از اصول و اعتقادات اصلی و قلبی همه ادیان و مذاهب الهیست، انسان موجودی ضعیف و خطاکار و اشتباه کننده است و اغلب برای یافتن راه صحیح برای حل مشکلات و یا طلب قدرت و مقاومت برای تحمل سختیها و یافتن راه نجات از بلیاتِ زندگی نیاز به مشورت و چاره جوئی از جائی یا از کسی را دارد.
پیروان ادیان با توسل به دعا و مناجات با خالق خود ارتباط روحانی برقرار کرده چاره جویی میکنند. حتی نفوسی که به وجود خالق و خدا اعتقادی ندارند در مواقعی که با مشکلات و موانع زندگی مقابل می گردند به خود فرو می روند یعنی در باطن وجود خود با خود مشورت می کنند و اغلب از ارواح گذشتگان خود و گاهی هم از ماه و ستاره ها چاره جویی می کنند.
در دیانت بهائی دعا و مناجات، نماز و روزه جایگاه بسیار بزرگ و مهمی دارند که با حکمتها و رموز بسیاری همراه هستند، ابتدا باید خاطر نشان کرد که چون در دیانت بهائی رهبران روحانی نظیر موبَد، حاخام، کشیش و آخوند و ملا وجود ندارند. این اعتقاد برقرار است که هر انسانی با توجه پاک و خلوص نیت و قلب صاف می تواند به درگاه خالق خود متوسل و با تمرکز فکر به درگاهش راه یابد و طلب تائید و برکت نماید، در اعتقاد بهائی همه انسانها فارغ از هر قید و بندی مانند سواد، مقام، ثروت، و دانائی در هر حال و مقامی که باشند می توانند با خدای عالمیان راز و نیاز کنند. کسب قوای روحانی انفرادیست، بدین معنی که نماز جماعت و دعای دسته جمعی که کسی پیش نماز باشد و بقیه از او پیروی کنند در دیانت بهائی وجود ندارد، جلسات دعا که تعدادی در مجلسی گرد هم میآیند و مناجات می خوانند وجود دارد ولی در آنهم هر کس که بخواهد مناجاتی را بدلخواه خود انتخاب میکند و میخواند.
در دیانت بهائی دو نوع عبادت وجود دارد: نوع اول شامل نماز و روزه که بر فرد بهایی فرض و واجب می باشد. نوع دوم عبادتی است اختیاری.
عبادت اختیاری: مناجاتها و دعاها و احکام و فرامینی هستند که هر فرد بهائی مختار و آزاد است که در هر موقع شبانه روز هر مقدار از آنها را که بخواهد و یا بتواند بخواند، مطالعه و تحقیق کند و با آنها به راز و نیاز بپردازد، تمام احکام و دعاها و مناجاتها و آیات الهی در دیانت بهائی به قلم شارع آن حضرت بهاءالله و حضرت عبدالبهاء جانشین و مبین آیات نوشته و امضاء شده اند و هیچ مقامی را حق تغییر و تبدیل و تفسیر آیات نیست.
هر فرد بهائی از سن ۱۵ سالگی تا سن هفتاد سالگی روزانه ملزم به خواندن نماز است. در دیانت بهائی امر به معروف و نهی از منکر وجود ندارد بنابراین هیچکس و هیچ مقامی اجازه ندارد که در اجرا یا عدم اجرای تعالیم نظارت یا دخالت و یا باز خواست نماید، زیرا حضرت بهاءالله موسس دیانت بهائی فرموده اند : «تعالیم و احکام الهی را از روی محبتی که به خدا دارید اجرا نمائید نه به خاطر ترس از جهنم و یا به عشق رفتن به بهشت.»
این مقاله را با مناجاتی از حضرت عبدالبهاء خاتمه می دهیم.
هوالله
خداوندا مهربانا، این جمع در ظّل رحمت تواند و این نفوس متوجه به ملکوت تو. خدایا بندگانیم کرم عنایت کن، فقیرانیم از کنز آسمانی بخش، نادانیم به حقایق اشیاء دلالت کن، ضعیفیم قوت آسمانی رسان، فانی هستیم به عالم بقا درآر، محتاجیم و منتظر تائید تو. اگر عنایتت رسد قطره دریا شود، ذره آفتاب گردد، اگر از الطافت محروم ماند از هر چیز بی بهره و نصیب شود. پس عنایت کن و مرحمت فرما تا عَلَم وحدت عالم انسانی بلند نماییم و نورانیّت آسمانی شرق و غرب را احاطه کند. جمیع احزاب متحد شوند و حیات ابدی جویند و ترویج وحدت عالم انسانی نمایند و صلح عمومی انتشار دهند. تویی کریم تویی معطی تویی مهربان. عبدالبهاء عباس
خوانندگان عزیز، در صورتیکه مایل به دریافت نسخه ای از مقاله فوق از طریق ایمیل هستید و یا راجع به تعالیم بهائی سؤالی دارید لطفا با ما تماس بگیرید: پیامگیر: ۷۴۰۰-۸۸۲-۹۰۵،ایمیل: anyquestionsplease@gmail.com وب سایت برای برخی از کتابهای فارسی بهائی: www.reference.bahai.org/fa
