طبق سنت هرساله، شورای مطبوعات و رسانه های قومی کانادا The National Ethnic Press and Media Council of Canada از خدمات کوشاگران جوامع قومی کانادا به این کشور و به جوامع خودشان، طی مراسمی تقدیر کرد.
مراسم امسال روز ۱۴ نوامبر ۲۰۱۴ در دفتر فرماندار انتاریو، سرکار خانم Elizabeth Dowdeswell در کوئینزپارک برگزار شد و طی آن دو تن از نمایندگان رسانه ای جامعه ی ایرانیان مونترال و تورنتو، خسرو شمیرانی و امیر مهیم، در کنار نزدیک به چهل تن دیگر از کوشاگران دیگر جوامع ساکن در کانادا مورد تقدیر قرار گرفتند.
مجله ی “هفته” که خسرو شمیرانی، سردبیر و یکی از بنیان‌گذاران آن است و هر هفته در مونترال منتشر می شود در کنار «پلنت آفریقا» و مجله برزیلی ETC & TAL عنوان مجلههای برگزیده امسال را به خود اختصاص دادند.
دو افسر پلیس (برای تاثیر مثبت تلاش‌هایشان در بین کامیونیتی‌ها)، هشت کوشاگر اجتماعی، هشت روزنامه‌نگار، دوازده روزنامه، سه وب سایت، و سه مجله از جمله برگزیدگان امسال شورای ملی مطبوعات و رسانه های قومی کانادا بودند.
برنامه در دو بخش رسمی و پذیرایی برگزار شد. بخش رسمی بعد از حضور خانم فرماندار آغاز شد و با سخنرانی او ادامه یافت. سپس توماس سارس Thomas S. Saras رئیس «شورای ملی مطبوعات و رسانه‌های قومی کانادا» درباره نقش این رسانه‌ها در جامعه کانادا صحبت کرد و در ادامه تقدیرنامه ها اهدا شد و پایان بخش مراسم نیز پذیرایی از برگزیدگان و همراهانشان بود.
آشنایی با ایرانیان برگزیده
امیر مهیم تقدیرنامه اش را از دست فرماندار انتاریو دریافت کرد
امیر مهیم شاعر، نویسنده و برنامه ساز رادیو و تلویزیون، چند سال است برنامه ی «دریچه‌های روبه‌رو» را تهیه و اجرا می کند. او متولد تهران است و پس از دریافت دیپلم ریاضی تحصیلات خود را در دانشکده‌ی ادبیات و زبان‌های خارجی و سپس دانشگاه ملی ادامه داد.
مهیم از نوجوانی به سرودن شعر پرداخت و با چاپ شعرش در مجله‌ی فردوسی به عنوان شاعری جوان مطرح شد. از آن پس تاکنون در نشریات مختلف از او شعر و داستان کوتاه و نوشته‌های طنز منتشر شده است.
از امیر مهیم چهار دفتر شعر به نام‌های “خانه و جدایی جهان”(تهران،۱۳۸۳)، “مخواه که شعر بگرید”(تهران،۱۳۸۶)، “در هیاهوی سکوت”(تورنتو، ۲۰۱۰)، “سمفونی شب”(تورنتو، ۲۰۱۳) و یک سی دی شعرخوانی به نام “آن‌سوی ترک نسیم می‌وزد” منتشر شده است.
سه سال نویسندگی و اجرای برنامه‌ی ادبی فرهنگیِ «دریچه» در رادیو صدای ایران ـ تورنتو و نویسندگی و تهیه‌کنندگی و اجرای برنامه‌ی تلویزیونی “دریچه‌های روبه‌رو” که از تلویزیون آی‌تی‌سی در حال پخش است از زمره فعالیت‌های ادبی و فرهنگی او محسوب می‌شود.
او بعد از انقلاب وقتی که دید عرصه برای فعالیت های ادبی و فرهنگی در داخل کشور تنگ است، مهاجرت کرد و اکنون ساکن تورنتو است، اما همچنان به فعالیت‌های ادبی و فرهنگی اش ادامه می دهد.
امیر مهیم به عنوان نویسنده، تهیه کننده و مجری “دریچه های روبه رو” این برنامه ی ادبی، هنری، فرهنگی را در سال ۲۰۱۰ در تلویزیون آی تی سی بنیان گذارد ولی از این ماه برنامه از کانال دریچه های روبه رو در یوتیوب و صفحه مخصوص فیس بوکی آن قابل دسترسی است.
مهیم در برنامه “دریچه های روبه رو” تاکنون با ده ها نویسنده، هنرمند، کوشاگر اجتماعی و سیاسی مصاحبه کرده است. در میان این افراد از پیشکسوتان هر رشته ای تا جوانان تازه کار و فارغ التحصیل رشته های هنر حضور داشتند و حتی میهمانانی که از سایر کشورها برای سخنرانی یا اجرای برنامه به تورنتو می آیند، در دریچه های روبه رو نیز حضور می یابند و به این ترتیب موجبات آشنایی ایرانیان را با هنرمندان و کوشاگرانش فراهم کرده است چرا که این برنامه حتی در اروپا و استرالیا و ایران هم بیننده دارد.
خسرو شمیرانی با موج انقلاب بهمن در سن ۱۲ سالگی به فعالیت‌های سیاسی روی آورد. تا قبل از خروج اجباری از کشور در سال ۱۳۶۲، چندین بار دستگیر شد و مورد ضرب و شتم قرار گرفت.
در آلمان دبیرستان را به پایان رساند و در دانشگاه ماینز تحصیل در رشته دندانپزشکی را آغاز کرد. بی آنکه امتحانات پایانی این رشته را پشت سر بگذارد به کانادا مهاجرت کرد و از همان ماه‌های اول همکاری با شهروند را آغاز کرد. طی سال های همکاری با شهروند تورنتو صدها مصاحبه و مقاله منتشر کرد که حقوق بشر و مضامین حقوق بشری همواره در محور
خسرو شمیرانی تقدیرنامه ی “هفته” را از فرماندار انتاریو دریافت کرد
نوشته‌هایش قرار داشت. او همچنین با شهرگانِ ونکوور همکاری داشته است.
شمیرانی در سال ۲۰۰۴ به مونترال رفت و در سال ۲۰۰۶ برنامه رادیویی «چکاوک» را آغاز کرد که به سرعت به یک برنامه شناخته‌شده و مطرح در جامعه ایرانی این شهر تبدیل شد. این برنامه رادیویی روی موج AM پخش می‌شد.
در بهار سال ۲۰۰۸ مجله هفتگی «هفته» را با همکاری جمعی از اهالی فرهنگ در مونترال بنیاد گذاشت. امروز «هفته» یکی از نشریات مطرح ایرانی در مونترال و کانادا محسوب می‌شود.
این دومین بار است که خسرو شمیرانی مورد تقدیر شورای ملی مطبوعات و رسانه های قومی کانادا قرار می گیرد. او در سال ۲۰۰۵ نیز به پاس تلاش‌های روزنامه‌نگاری حقوق بشری‌اش از سوی این شورا تقدیر شده بود.
در پیوند با این موفقیت با خسرو شمیرانی که سالها همکار شهروند بوده و همچنان نیز خود را در کنار آن می داند، گفت وگو کردیم تا از “هفته” بیشتر بدانیم.
خسرو جان، ضمن تبریک برای موفقیت “هفته”، چه احساسی داری وقتی می بینی نشریه ی شش ساله ات به چنین موفقیتی رسیده است؟
ـ اینکه شورای رسانه ها و مطبوعات قومی کانادا امسال «هفته» را به عنوان یکی از بهترین مجلههای قومی کانادا انتخاب کرد بسیار با ارزش است و فکر می کنم افتخاری است برای همه همکاران «هفته». علاوه بر این باور دارم به اینکه هر موسسه ایرانی‌تبار در کانادا به جایگاه مثبت و افتخارآفرینی می رسد، برای کل جامعه ایرانی مثبت است.
جایزه‌ای که امسال «هفته» دریافت کرد به باور قلبی من به همه اعضای هفته تعلق می‌گیرد چرا که این نتیجه یک کار جمعی است. ده‌ها نفر به طور مستقیم و صدها نفر به طور غیرمستقیم زحمت کشیدند تا آن نشریه‌ی سیاه و سفید ۲۴ صفحه‌ایِ کم‌تیراژ که سال ۲۰۰۸ شروع به کار کرد به «هفته»ای پرخواننده در مونترال تبدیل بشود. یعنی این رشد مدیون همکاری و
جلد شهروند ۱۵۱۷
همراهی همه این عزیزان است.
این را هم دوست دارم اشاره کنم که بعد از مراسم اهدای تقدیرنامه‌ها توسط خانم فرماندار الیزابت دادس ول یک برنامه پذیرایی ترتیب داده شده بود. یکی از روزنامه‌نگاران حاضر به نکته ی جالبی اشاره کرد. تقریبا تمامی روزنامه‌نگاران تقدیرشده ی آن شب از کشورهایی بودند که در آن کشورها تقدیر از روزنامه‌نگار نه تنها معنی نداره، بلکه برعکس روزنامه‌نگار هر چه به
کار و شغل‌اش متعهدتر باشه احتمال اینکه تحت فشار و سرکوب قرار بگیره بیشتر است و زندان و شکنجه و خطر به قتل رسیدن بخشی از زندگی حرفه‌ای روزنامه‌نگار به حساب می‌آید و حالا در شرایطی قرار گرفته اند که به خاطر انجام تعهدشان مورد تقدیر واقع می‌شوند و این قابل توجه است.
از “هفته” برایمان بگو، از تولدش و اینکه چه هدفی دارد و از چه اصولی پیروی می کند؟
ـ «هفته» خود را متعلق به گروهی می‌داند که ریشه در خاک و فرهنگ ایران دارد و شاخ و برگ در کانادا، کشور دوم خود، گسترده و خود را در مقابل این میهن انتخابی مسئول می‌داند. هدف آن گسترش عرصه فعالیت و پوشش گروه هر چه بزرگتری از مخاطبان است و درحال حاضر تلاش می‌کند تا در کنار دیگر رسانه‌های فارسی‌زبان مونترال و کانادا سهمی فروتنانه در آگاهی‌رسانی برای جامعه ایرانی و افغان و همچنین ترک‌زبان داشته باشد.
«هفته» که از ژوئن ۲۰۰۸ به این سو بدون انقطاع منتشر شده در قالب یک تلاش غیرانتفاعی عمل می‌کند. سهم بزرگی از کارها به طور داوطلبانه، بدون پرداخت، و یا با پرداخت مبالغ جزیی انجام می‌شود.
از همان روز اول تولید رسانه‌ایِ حرفه‌ای، توجه به نیازهای رسانه‌ای جامعه ایرانی و افغان، و فعالیت در بستری از هم‌گرایی از اولویت‌های «هفته» بودند. برای اینکه به این اولویت‌ها عمل کنیم اصولی را تعریف کردیم و سعی کردیم به آنها وفادار بمانیم. نهایتِ احترام به مخاطب به عنوان کسی که دلیل و فلسفه وجود ماست. پاسخ گویی و پذیرش و اعلام عمومی خطاهای خود در حدی که برای مخاطب جالب توجه است. باور به آزادی بیان در چارچوب قانون اساسی کانادا و منشور حقوق و آزادی‌ها و رعایت اخلاق حرفه‌ای؛ مهمترین این اصول هستند.
آیا «هفته» از تفکر سیاسی خاصی جانبداری می کند؟
ـ برخلاف بیشتر رسانه‌ها که با هزار قسم می‌گویند جانبدار نیستند، اما در نهایت به این سو یا آن سوی طیف سیاسی وابستگی دارند ما رسما می‌گوییم جانبدار هستیم، اما مستقل از جناح‌ها و تفکرات سیاسی. به این مفهوم که در بنیادی‌ترین سئوالات جانبداری خود را تعریف کرده‌ایم: در برابر جنگ و صلح، صلح را برگزیده‌ایم. در برابر نابودی محیطِ زیست و حفظ طبیعت در کنار طبیعت ایستاده و احترام به طبیعت را احترام به انسان می‌دانیم و سرآخر اینکه میان خشونت و رعایت حقوق بشر، حقوق بشر را برگزیدیم.
جانبداری در سه محور بالا به این معنی نیست که حق ابراز نظر از مخالفان سلب شود. اصل احترام به آزادی بیان بی تردید بالاتر از باورهای مذکور قرار دارد.
تقدیرشدگان جوامع قومی از سوی شورای ملی مطبوعات و رسانه های قومی
منبع درآمد هفته از کجاست؟
ـ منبع اصلی درآمد هفته آگهی دهندگان آن هستند. منبع دوم خوانندگانی هستند که هفته را مشترک شده‌اند و منبع سوم مبالغ حمایتی هستند که هر از گاه توسط علاقه‌مندان به هفته هدیه می‌شود که غالبا در چارچوب خریداری تعدادی حق اشتراک است.
در پایان اگر حرفی مانده، بگو!
ـ اول اینکه از دوستان بسیاری که «هفته» را از روز اول تا به امروز همراهی کرده‌اند سپاس‌گزارم و همچنین از شهروند تورنتو که آن را محل تولد دوم خودم می‌دانم. حسن زرهی و نسرین الماسی را پدر و مادری می‌دانم که دلسوزانه محلی سالم برای روزنامه‌نگاری متعهد برپا کردند.
در پایان هم می‌‌خواهم این جایزه را به مسعود باستانی و به جیمز رآیزن James Risen تقدیم کنم که اولی به خاطر انجام حرفه‌اش، در ایران در زندان است و دومی در ایالات متحده، به همین دلیل به زندان محکوم شده است.
و سر آخر اینکه همواره سروده زیر از خواجه شیراز زیباترین بیان برای شیوه عمل و محتوای نوشته‌های «هفته» است.
ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم/ جامۀ کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم
رقم مغلطه بر دفتر دانش نزنیم/ سرّ حق بر ورق شعبده ملحق نکنیم
عیب درویش و توانگر به کم و بیش بد است/ کار بد مصلحت آن است که مطلق نکنیم
خوش برانیم جهان در نظر راهروان/ فکر اسب سیه و زین مغرّق نکنیم
آسمان کشتی ارباب هنر می‌شکند/ تکیه آن به که بر این بحر معلّق نکنیم
شاه اگر جرعه رندان نه به حرمت نوشد/ التفاتش به می‌صاف مروّق نکنیم
گر بدی گفت حسودیّ و رفیقی رنجید/ گو تو خوش باش که ما گوش به احمق نکنیم
حافظ ار خصم خطا گفت نگیریم بر او/ ور به حق گفت، جدل با سخن حق نکنیم
