در پیوند با اعتراض معلمان در روز ۳۱ تیر
بخش دوم و پایانی
مروری بر فعالیتهای تشکل های صنفی فرهنگیان در دوره اخیر
با اشاره به وضعیت خصوصی سازی آموزش و پرورش در ایران و تمامی اشکال تراشی های نیروی های امنیتی، کانون صنفی معلمان بر اساس ماده ۱۰ احزاب در سال ۱۳۷۸ از وزارت کشور مجوز تاسیس گرفت. این کانون در تهران و در شهرستانها پروانه کانون های دیگری از طرف وزارت کشور را نیز دریافت کرد که هر ساله این کانون ها جلسات خود را برگزار نمایند. شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان در تاریخ ۱۷ اسفندماه سال ۸۰ تاسیس شد. اساسنامه کانون صنفی معلمان می گوید:”کانون صنفی معلمان ایران انجمنی است: (صنفی، علمی، یا صنفی تخصصی)غیر سیاسی و غیر انتفاعی که در این اساسنامه به اختصار “کانون” نامیده می شود.۱۳
با وجود خصوصی سازی ها، فشارو تحمیل ضعف اقتصادی و بی عدالتی به اکثریت کارگران و بخش آموزش و پرورش آن، پس از دو دهه تحمل و سکوت و رکود، بار دیگر در سال ۱۳۸۰ به شکل بسیار وسیعی در سطح کشور، معلمان، اعتراض خود را در خیابانها به نمایش گذاشتند: خیزش مجدد برای احقاق حقوق با شعار”معلمان ایران شنبه به سوی تهران”، معلمان را به مقابل مجلس و دفتر ریاست جمهوری فراخواند.
مجلس در مقابل شعار “مجلس پِرشیایی به کارما نیایی” با بی‌اعتنایی و تهدید، ارعاب پلیس را نثار معلمان کرد. دولت خاتمی در خیابان پاستور راه بر معلمان بست و به ضرب باتوم چهره واقعی و فرهنگی! خود را به معلمان نشان داد. بار دیگر مطالبات معلمان به محاق رفت، هرچند این مطالبات بارها تا سال ۸۴ و پایان دوره حاکمیت به اصطلاح اصلاح‌طلبان تکرار شد، اما تشکل‌های خوش‌بین به دولت در بسیاری موارد مانع تعمیق خواست‌های برحق معلمان شدند. با برآمدن دولت احمدی نژاد که در قالب شعارهای به ظاهر چپ و مردمی، راست‌ترین سیاست ها را به اجرا گذاشت، خود موجب آسیب فراوان به طبقات فرودست از جمله معلمان شد.
دومین نشست تشکل‌های صنفی معلمان ایران در تاریخ ۲۷ اردیبهشت۸۱ در خانه‌ی معلم شهر فرهنگی ایران، در اصفهان برگزار شدو ده کانون صنفی فرهنگیان از شهرهای سراسر ایران در این نشست شرکت کردند. بحث ها و گفت وگوی اعضای شرکت کننده حول محور حرکت قانونی و قانونی عمل کردن مسئولان جهت فعالیت تشکل‌های صنفی فرهنگیان بود. در ضمن هفت خواسته به شرح زیر را نیز تصویب کردند.
الف ــ فرهنگیان به هیچ بهانه ای کمبود بودجه را در سرزمینی که حقوق میلیونی پرداخت می گردد نمی پذیرند.
ب ــ صدور پروانه فعالیت توسط وزارت کشور برای تشکل های صنفی فرهنگیان.
پ ــ به هرگونه فشار و محدودیتی علیه فعالیت های قانونی شان معترض بودند.
ث ــ اجرای طرح انتخاب مدیران مدارس.
ج ــ دو ساعت تدریس اضافه که از دوران جنگ بوده حذف شود.
چ ــ جذب ۱۵% به نیروی کار و به علاوه اضافه حقوق ۱۵% حقوق.
ح ــ در صورتی که برای هر یک از اعضای تشکل های فرهنگیان سراسر کشور به خصوص اعضای شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان مشکلی خارج از چهارچوب قانون پیش آید تمامی تشکل ها به صورت متحد و یک‌پارچه واکنش لازم را نشان خواهند داد. ۱۴
سومین نشست سراسری تشکل های صنفی فرهنگیان سراسر کشور در تاریخ ۳ خرداد۸۳ با شرکت ۲۲ نهاد صنفی کانون صنفی معلمان ایران از سراسر کشور برگزار شد. این نشست در ادامه اعتراضات اسفند ۱۳۸۲ و سیزدهمین گردهمایی تشکل های صنفی معلمان در دانشکده فنی شریعتی در اردیبهشت ۸۲ است. اکثر فعالیت های معلمان از طریق نمایندگان مجلس، برنامه و بودجه و مسئولین آموزش و پرورش در آن زمان بود که براساس اسنادش “تشکیل هیئت ده نفره پیگیری مطالبات فرهنگیان با حمایت و دستور ریاست جمهوری و ریاست مجلس و در پاسخ به بند اول قطعنامه ۱۶ اسفند شورای هماهنگی، ششمین نشست تشکل‌های صنفی در تهران با حضوررئیس مجلس ششم آقای کروبی و تعدادی از اعضای کمیته آموزش و تحقیقات و نمایندگان شهرستانها در یکی از اتاق‌های کمیسیون مجلس قبل (خ امام خمینی) تشکیل شد. در اواخر اردیبهشت نمایندگان معلمان برای مذاکره با در مقابل دفتر وزیر آموزش و پرورش می ایستند، اما مسئول دفتر به نمایندگان می گوید که وزیر حضور ندارد. در اطلاعیه خودشان اشاره می کنند که ” اما امروز همه ی ما به خوبی این واقعیت را درک می کنیم که نه تنها افزایش حداقل حقوق بلکه طرح ارتقای شغلی نیز گرهی از مشکلات معلمان باز نخواهد 
کرد.”۱۵ از سال ۸۴ دستگیری فعالان معلمان گسترش می یابد.۱۶
نشست کانون صنفی معلمان اما در سال ۱۳۸۵ فضای دیگری دارد و اعضای هیئت مدیره کانون عید سال ۸۵ را در بند ۲۰۹ زندان اوین گذراندند.(رسول بداقی، محمود بهشتی لنگرودی، علی اکبر باغانی، حمید پور وثوق، محمدرضا رضایی گرکانی، علی اصغر منتجبی و …).که برای بیشتر آنها احکام تعلیقی از سه تا پنج سال صادر شد. هفته نامه قلم معلم تنها نشریه مستقل معلمان کشور با مدیر مسئولی محمد خاکساری توقیف شد. پسر آقای خاکساری (سجاد) دستگیر و روانه زندان شد و در همان سال علی اصغر ذاتی به شکل مشکوکی تصادف کرد و راهی بیمارستان شد.” و با به بن بست رسیدن رایزنی های دولت خاتمی جامعه اسلامی فرهنگیان آستانه اشرفیه، کانون های صنفی معلمان و فرهنگیان استان مازندران، کرمان، کهکیلویه و بویر احمد، خراسان، کرمانشاه، اصفهان، شیراز، زنجان، همدان، یزد، ارومیه، لاهیجان لاهیجان و معلمان ایران ( تهران ) و هیئت های موسس کانون معلمان اردبیل و کانون معلمان کردستان قطعنامه ای به شرح زیر صادر کردند:
“آیا شایسته است در شرایطی که در کشور ما بیش از ۸۰ درصد معلمان زیر خط فقر زندگی می کنند، با استفاده از مطبوعات و رسانه ها بارها و بارها خبر از پرداخت میلیاردها تومان معوقه ی فرهنگیان را منتشر کنند و افکار عمومی را فریب دهند؟ و در قطعنامه ۴ ماده ای آمده است: ــ تشکل های صنفی معلمان سراسر کشور تلاش خواهند نمود که در دهه ی اول دی ماه راهپیمایی یا تجمع بزرگی را در شهر تهران با اخذ مجوز از مراجع ذیربط برگزار نمایند تا بدین وسیله فریاد مظلومیت خود را به گوش ملت و مسئولان برساند.۱ ــ تشکل های صنفی معلمان سراسر کشور تلاش خواهند نمود که در دهه ی اول دیماه راهپیمایی یا تجمع بزرگی را در شهر تهران با اخذ مجوز از مراجع ذیربط برگزار نمایند تا بدین وسیله فریاد مظلومیت خود را به گوش ملت و مسئولان برساند. ۲ــ در صورتی که وزارت کشور و یا استانداری تهران مجوز لازم را صادر نکند و یا پس از برگزاری مراسم مذکور خواسته ها محقق نشود فرهنگیان حق خود می دانند که به مدت ۳ روز و در تاریخ های مشخصی که توسط تشکل های صنفی هر استان به اطلاع خواهد رسید ازحضور در کلاس های درس خودداری نمایند.۳ ــ با توجه به اینکه پذیرش یا عدم پذیرش کار اجرایی انتخابات حق شخصی افراد است، با توجه به اینکه پذیرش یا عدم پذیرش کار اجرایی انتخابات حق شخصی افراد است، از فرهنگیان خواسته می شود تا با عدم پذیرش این امر اعتراض خود را نسبت به وضعیت موجود اعلام نمایند.۴ــ در خاتمه ضمن توجه دادن مسئولان به حساسیت اوضاع اعلام می شود که چگونگی پاسخ به خواسته های فرهنگیان تاثیر بسزایی در میزان مشارکت معلمان در انتخابات آتی خواهد داشت.”۱۷
بعد از این اعتراضات در تاریخ ۱۸ اسفند۱۳۸۵نمایندگان تشکل های صنفی معلمان کشور با هیئت رئیسه ی مجلس و مسئول کمیسیون آموزش و تحقیقات مذاکره کردند. قرار شد در جلسه ی بعد از وزیر آموزش و پرورش و مسئول بودجه دعوت شود تا به عدم اجرای لایحه خدمات کشوری رسیدگی شود، اما جلسه ی مذکور برگزار نشد و مسائل معلمان بی پاسخ ماند. روز ۲۳ اسفند ۱۳۸۵ مجلس توسط نیروی انتظامی و لباس شخصی ها محاصره شد و معلمان مورد ضرب و شتم و بازداشت قرار گرفتند!
کانون صنفی معلمان تهران (طیف صنفی) ضمن محکوم کردن واقعه ی ۲۳ اسفند ۱۳۸۵مصرانه از نمایندگان مجلس تقاضا کردند به وظیفه ی نظارتی خود عمل نمایند و مسببان ضرب و شتم، توهین، بازداشت، انفصال از خدمت و … معلمان را که زخمی عمیق بر قلب فرهنگیان کشور وارد کرده را مورد تحقیق وتفحص و پیگرد قانونی قرار دهند. همچنین از ریاست قوه ی قضائیه و وزیر آموزش و پرورش تقاضا کردند تا موجبات آزادی فعالان صنفی در بند: هاشم خواستار و رسول بداقی را فراهم نمایند”.
از بهمن ماه ۱۳۸۵ صدای اعتراض معلمان همه جا به گوش می رسید. یکی از دلائل اعتراض معلمان نسبت به وضعیت موجود، فقری بود که در این گروه از جامعه به رغم، شان و منزلت اجتماعی و فرهنگی، حاکم است. بیشتر معلمان زیر خط فقر زندگی می کنند. شعارهای زیبا و فریبنده، اما بی‌نتیجه ی مسئولان و نیز تصمیم به توزیع سهام عدالت به شیوه‌ی کمیته‌ی امدادی، بین فرهنگیان از جمله اقدامات مسئولان در این سال ها بوده است. کوتاهی آشکار دولتیان و مجلسیان در پیگیری خواست فرهنگیان و بی اعتنایی تحقیرآمیز آن ها در برخورد با معلمان، موجب شد که آن ها به شیوه ی دیگری؛ تجمع در محیط های اداری آموزش و پرورش و عدم حضور در کلاس های درس متوسل شوند. اعتراضات درسال ۸۵ گسترش یافت. درحالی که معلمان شعار اتحاد و همبستگی با معلمان وکارگران را سر می دادند، مردم شاهد هجوم نیروهای یگانه ویژه وضد شورش به معلمان بودند و تعدادی از معلم ها و تظاهرکنندگان دستگیر و زندانی شدند.
در شهریور ماه سال ۸۶ نشست شورای هماهنگی در تهران به صحنه ی ضرب و شتم معلمان نمایندگان کانون های صنفی معلمان کشور توسط نیروهای امنیتی تبدیل شد. ۴۰ نفر دستگیر و زندانی شدند و برایشان پرونده سازی شد. از تهران محمود بهشتی لنگرودی، عباس معارفی زنجانی، علی اکبر باغانی، اسماعیل عبدی در میان دستگیر شدگان بودند.
در سال ۸۷ از بین کانون ها در نشست شورای هماهنگی ۱۰ کانون به عنوان شورای مرکزی انتخاب شدند. در همین سال در دیدار با نمایندگان فراکسیون اقلیت مجلس ۱۲ نفر از نمایندگان کانون های صنفی بازداشت شدندکه از تهران آقایان علی اکبر باغانی، اسماعیل عبدی، میراکبر رییس زاده، سیدمجتبی قریشیان و رسول بداقی جزو دستگیر شدگان بودند. مجددا در همان سال و در روز معلم در جلسه هفتگی، ۱۲ نفر از اعضای کانون دستگیر شدند که در بین آنها مهدی بهلولی، محمدرضا نیک نژاد، علی اکبر باغانی، سیدمحمود باقری، محمود بهشتی لنگرودی، محمد رضا رضایی گرکانی، اسماعیل عبدی بودند. پس از آن محمدرضا رضایی گرکانی به استعفای اجباری وادار شد. هاشم خواستار پس از بیش از دو سال زندان از زندان وکیل آباد آزاد شد، مختار اسدی و پیمان نودینیان هم دستگیر شدند. در سال ۸۸ و در پی انتشار بیانیه های افشاگرانه کانون صنفی معلمان از وقایع سیاسی کشور و نقد جامع دولت احمدی نژاد فشارهای امنیتی به فعالان کانونی افزایش یافت. از شهریور ماه دستگیریها شروع شد، رسول بداقی به شش سال حبس محکوم شد. عبدالرضا قنبری دبیر ادبیات فارسی و استاد دانشگاه پیام نور بیش از چهارده سال سابقه خدمت در آموزش و پرورش دارد. وی در دی ماه سال ۸۸ در مدرسه محل تدریس خود بازداشت و به زندان اوین منتقل شد و ایشان به اعدام محکوم شدند که با فعالیت های بسیاری به حبس ابد تبدیل شد.
زنده یاد فرزاد کمانگر در کنار شاگردانش در کامیاران
معلمان طی اطلاعیه های متعدد به شرایط اقتصادی حاکم بر زندگی شان اشاره و می نویسند: در روزهای پایانی سال ۱۳۸۹ ما شاهد افزایش روز به روز قیمت ارزاق عمومی، حمل و نقل، مسکن، بهداشت و درمان و … هستیم و علاوه بر آن قبض های آب، برق، گاز و تلفن نیز مزید بر علت شده و کمر معلمان را زیر این همه بار خم کرده و ضرب المثل “سالی که نکوست از بهارش پیداست” را تداعی می کند. بنابراین پیشنهاد دولت مبنی بر افزایش ۶ درصد حقوق کارکنان دولت با ارقام واقعی تورم در جامعه و قانون خدمات کشوری هم خوانی ندارد، اما با این همه تلاش معلمان برای حرکت در چهارچوب قانون و نشست و مذاکرات متعدد با مسئولان حکومت اسلامی هیچگونه مشکلی نه تنها از مشکلات معلمان را باز نکرد، بلکه آنان بخوبی دریافتند که با مذاکره و به آسانی قادر به دستیابی به اهداف صنفی خود نخواهند شد و بنابراین لازم است راهکار دیگری برای مبارزه برای اهدافشان پیدا کنند و باید تلاش نمایند که قربانی بازی های سیاسی نشوند و بعد از سال ۸۴ با گسترش دستگیری فعالین معلمان و بعد از دستگیریهای سال ۸۵ و به دنبال آن دستگیری فرزاد کمانگر کانون صنفی معلمان تهران با صدور اطلاعیه زیر از روش ها و سیاست های قبلی خود کمی فاصله می گیرد:”کانون صنفی معلمان تهران ( طیف صنفی ) در روز دوشنبه ۳۱ / ۴ / ۸۷ کمیته نجات متشکل از کانون مدافعان حقوق بشر در ایران به نمایندگی شیرین عبادی، خلیل بهرامیان وکیل فرزاد کمانگر، انجمن صنفی معلمان کردستان و خانواده ی او برای نجات جان فرزاد کمانگر با حضور برخی خبرگزاری ها تشکیل شد. فرزاد کمانگر از پرکارترین و زحمتکش ترین معلمان کردستان بود و ۱۲ سال در روستاها و شهر کامیاران تدریس می کرد. پس از دستگیری او به اتهام عضویت در پژاک که تا آخرین روز اعدام او ثابت نشد و هم چنین خبر صدور حکم اعدام او در دادگاهی که در تاریخ ۶ / ۱۲ / ۸۶ تشکیل شده ُبود صادر شد، و در کمتر از ۱۰ دقیقه بدون حضور وکیل مدافع در شعبه ۳۰ دادگاه انقلاب به اعدام محکوم شد. شهرهای کردستان و معلمان این استان نسبت به وضعیت فرزاد کمانگر از خود حساسیت بیشتری نشان دادند و چند تومار مبنی بر لغو حکم اعدام و آزادی او امضاء کردند ولی متاسفانه با تمام این تلاش ها در شرایط باور نکردنی در سحر گاه ۱۹ اردیبهشت سال ۸۹ این معلم آزاده را به دار آویختند و جامعه معلمان را عزادار کردند. کانون صنفی معلمان طیف صنفی این روز را به جامعه معلما ن و خانواده داغدار او تسلیت می گوید.” ۱۸
با توجه به تعداد زیاد معلم در جامعه و نیازهای صنفی آنها ضرورت تشکل یابی یکی از دغدغه های این قشر حقوق بگیر می باشد و کانون های صنفی معلمان تنها تشکلی بود که معلمان به وسیله آن در حوزه نیازهای صنفی شان فعالیت کرده و خواسته های صنفی شان را با همکاران و دولت مطرح می کردند، اما می بینیم که چون این نهاد صنفی در وزارت کشور ثبت شده با مشکل قانونی مواجه می باشد.
نهادهایی که براساس ماده ۱۰ احزاب در وزارت کشور ثبت و اجازه فعالیت می یابند هر سال نسبت به تمدید اجازه فعالیت خود اقدام نمایند، در همین راستا، رییس اداره تشکل‌های صنفی و تخصصی دفتر سیاسی وزارت کشور در تاریخ ۴ تیرماه ۱۳۹۲ از عدم تمدید مجوز این کانون خبر داده است. تمدید فعالیت این تشکل به برگزاری انتخابات جدید زیر نظر وزارت کشور منوط شده است. براین اساس سید میثم بصام تبار اظهار کرد: از آنجا که کمیسیون ماده ۱۰ احزاب با تمدید پروانه کانون صنفی معلمان موافقت نکرده است، این تشکل با عنوان کانون صنفی معلمان اجازه فعالیت ندارد. وی افزود: کمیسیون ماده ۱۰احزاب می‌تواند با تمدید پروانه یک تشکل موافقت نکند و در این مورد نیز بنا به ملاحظاتی این تصمیم را گرفته است. گفتنی اینکه، تعدادی از اعضای کانون صنفی معلمان پس از حوادث انتخابات سال ۸۸ بازداشت شده و در زندان به سر می‌برند و عدم تمدید نه تنها هیچگونه خللی در رابطه با فعالیتهای معلمان بوجود نیاورده است.۱۹و حتی گسترش یافته روزنامه مردمسالاری در ۲۶ آبان ۱۳۹۳ می نویسد. “تجمعات برای مطالبه حقوق و مزایا اگر بگویم سالانه حدود ۳۰۰۰ تجمع کارگری از این قبیل در سطح کشور برگزار می شود، اغراق نکرده ام اما این اجتماعات نباید به امنیت کشور خدشه وارد کند. ما هم نباید راضی شویم که در پوشش این اجتماعات امنیت کشور مخدوش شود”.تنها ۱۸۵ مورد آن در رابطه با معلمان بوده است. معلمان معترض (پنج‌شنبه ۲۷ فروردین ۱۳۹۴) در شهرهای تهران، کرج، اراک، ساوه، خمین، دهدشت، شهرکرد، سنندج، قروه، مریوان، خرم آباد، بروجرد، الیگودرز، نورآباد، دلفان، کرمانشاه، یزد، بجنورد، سبزوار، جاجرم، زنجان، ابهر، قزوین، مشهد، بندرعباس، بندر امام، بوشهر، قزوین، همدان، شاهرود، ایلام، رشت، شهرضا، زاهدان، زرین دشت، داراب، ایوان و… تجمع کردند.۲۰
اعتراضات معلمان در ایران حداقل بیش از نیم قرن فعالیت و پیگیری برای احقاق تقاضاهایشان در پرونده خود دارد .در یک بررسی و بازخوانی ازمطالبات و جمع بندی ها ی ارائه شده این دوران میتوان به نکات در خور توجه زیر رسید:
ــ معلمان از قدرت بسیج‌کننده منحصر به فردی در سطح جامعه برخوردارند. این موقعیت به خاطر وضعیت شغلی آنان و ارتباط مستقیم شان با اقشار متفاوت اجتماعی است. از یک طرف به عنوان بزرگترین نیروی کارمزدی دولتی با حاکمیت در ارتباطند و از سوی دیگر اکثریت جامعه را به خاطر شغل معلمی مخاطب قرار می‌دهند. این موقعیت از ظرفیت تاثیرگذاری فراوانی برخوردار است. معلمان به عنوان گسترده ترین بخش جامعه آموزشی، با آگاهی نسبت به جایگاه و موقعیت خاص خود در جامعه، می‌توانند در تشکل‌های مستقل خود، ضمن احقاق حقوق خود، نیازهای آموزشی جامعه را در تبادلات جمعی خود متبلور نمایند.
ــ نیم قرن تجربه مبارزات جسته و گریخته معلمان در ایران باید به هر معلمی نشان داده باشد که دولت‌ها نه می خواهند و نه می‌توانند در امر پیشبرد مطالبات معلمان موثر باشند. از زمان دولت اصلاح‌طلب علی امینی تا محمد خاتمی و دولت احمدی نژاد و روحانی، نقش موثری در سرکوب معلمان داشته‌اند. پس نمی‌توان در امر اجتماعی به نیروی دولت که نماینده طبقه مسلط است متکی شد.
ــ تشکل‌های وابسته دولتی مانند خانه کارگر، روزنامه ها و وبسایت های آنان حمایت از خواست‌های معلمان را تنها به گوشه ای از انتشار این اخبار کشانده اند و همانند اعتراضات زمان پهلوی مطالبه معلمان به ملاقات با وزیر و پیگیری از ناحیه دولت تقلیل می دهند، اما در اعتراضات تغییر بسیاری مهمی که رخ داده تغییر مبارزه ای است که از اسفند ۸۵ تا ۹۴ صورت گرفته است و آنهم این است که اگر در برهه ای نمایندگان تشکل‌های معلمان به میز مذاکره و رایزنی اعتقاد داشتند امروز به قدرت بسیج عمومی و بدنه‌ی خود رجوع کرده اند، و اگر بسیاری از وابستگان درون حکومتی جنبش عدالت‌خواهی خود را در راه دفاع از دولت خاتمی سربریدند و کم نبودند که در غیاب معلمان حامی خود قربانی سرکوب دولتی شدند.
ــ بعد از اواخر دهه پنجاه که تشکل های معلمان دراعتراضات خود به مساله آموزش برابر و کیفی و تغییر سیستم آموزشی در خدمت جامعه مبارزه و بها دادند ولی سرکوب بیش از سه دهه حکومت و ایجاد آموزش اسلامی و طرفدار انقلاب و ارزش هایش مطالبات و خواست معلمان را سرکوب کرده است ولی بدنه و در اصل خود معلمان برای رسیدن به خواسته های که در مقدمه به آن اشاره شد در آغازی نوین و مسئولیت خطیری قرار گرفته اند.
ــ مطالبات تشکل های معلمان بر بستر تجارب خود در مسیر جنبش دموکراسی خواهی قرار گرفته است۲۱و با خواست‌های کارگران سایر بخش های اقتصادی ــ تولیدی و خدماتی و…و سایر نیروهای اجتماعی در بخش های دیگر نیازمند گره می‌خورد و امروز از سطح شعار و بیانیه فرا رفته اند.
با این اوصاف، مطالبات صنفی معلمان هرگز خاموش نشده است و نخواهد شد. اکنون بعد از گسترش مشکلات معیشتی و فقر روزافزون، باردیگر معلمان برای احقاق حقوق طبیعی خود به خیابانها آمده اند و در ۳۱ تیرماه ۱۳۹۴ می روند تا بار دیگر با نشان دادن اعتراض خود در خیابانها از حق خود دفاع نمایند.
معلمان و تشکل هایی که داعیه دفاع از حقوق آنان را دارند می توانند با آگاهی و به کارگیری تجارب تاریخی مبارزاتی خود، فصل نوینی در مسیر خود بگشایند. فصلی که دیگر آنان را به اسارت زدوبندهای سیاسی جناح های قدرت در نخواهد آورد و به بازوی حاکمیت تبدیل نخواهد کرد. فصلی که در آن بتوانند گذشته خود را صادقانه نقد و بررسی کنند، بر عنصر بسیج عمومی تاکید نمایند، بر آموزش برابر و کیفی و مجانی برای همه فرزندان جامعه؛ صرف نظر از ملیت و مرام و مذهب و جنسیت، در کنار سایر مطالبات رفاهی بها دهند و بیش از هر چیز مستقل از حکومت بر حق سازماندهی و تشکل یابی تاکید کرده با سایر جریات اجتماعی پیوند برقرار نمایند.
امروز روشن شده است که کارگران و مزدبگیران و همه نیروهای اجتماعی و طبقاتی که هریک به گونه ای زخم استبداد و استثمار را بر جسم و روان خود دارند و طعم بیکاری و بیگاری و قراردادهای سفید و تحمیق های برنامه ریزی شده تحمیلی ضعف عمومی مالی را چشیده اند و فقر و بیماری و… را با خود یدک می کشند در همبستگی با معلمان به مبارزه آمده و ضمن حمایت از اعتراض و خواسته های بحق معلمان با آنان ابراز همبستگی نمایند. مردم بیدار و آگاه و متحد شکست نخواهند خورد. اعتراضات معلمان می تواند با اعتراضات کارگران و سایر مزدبگیران گره خورده و قدرت عظیم همبستگی خود را به نمایش بگذارند.
شب غارت تتاران همه سو فکنده سایه
تو به آذرخشی این سایه ی دیوسار بشکن
ز برون کسی نیاید چو به یاری تو اینجا
تو ز خویشتن برون آ سپه تتار بشکن
سی یکم تیر ۱۳۹۴
پانویس ها:
۱۳ـ وبلاگ تاریخچه تشکل های صنفی فرهنگیان ایران
۱۴ـ وبلاگ طیف صنفی کانون صنفی معلمان
۱۵ـ http://tts902-bsky.promo-amdindonesia.com/
۱۶ـ www.ksmiran.blogfa.com (فعلا از دسترس خارج است)
۱۷ـ وبلاگ تاریخچه تشکل های صنفی فرهنگیان ایران
۱۸ـ www.ksmiran.blogfa.com (فعلا از دسترس خارج است)
۱۹ـ روز نو، ممنوعیت فعالیت کانون صنفی معلمان
۲۰ـ تأمین ۲۴، هزاران معلم در سراسر ایران تجمع اعتراضی کردند
۲۱ ـ مصاحبه رضا گوهر زاد با هاشم خواستار
بخش اول این مقاله را اینجا بخوانید.
