“جنایت مقدس”*
به یادگار برای مهدی اصلانی
حافظه ی تاریخی ی عشق های ماندگار
جنازه
کنارِ جنازه
و مرگ
پی
اندر
پی
شهیدانِ ناشناخته را
در جست وجوی همسر
فرزند
یار
چهره به چهره
کاویدن
تا کی؟
تا کی؟
*
روز را
در کفنِ خونینِ آیه ها پیچیده اند
و تابوتِ بزرگِ سرزمین مان را
بر شانه های سیاه جامگان
به گورستانِ بی نامِ مویه ها می سپرند.
*
هراسانم
از تهاجم موذیانه ی موریانه و ملخ
از حضورِ تازیانه ی تاریخی ی جهلی
این همه تلخ
این همه تباه و پلشت و پست
*
یارانم
رسیده کارد به استخوانم
از دق مرگی ی معصومانه ی قناری ها
بی مرگی ی رذیلانه ی کلاغان بد صدا
و از تکرارِ مبهمانه ی این همه سکوت
بر پرده
پرده
پرده های
این “جنایتِ مقدس”
تا نگذارد بر جا
از نسلِ پراکنده ی ما
ـ عاشقانِ رها از محبس
نه همدلی
نه همپا
نه آوازخوانی همنفس
بازنویسی ۴ سپتامبر ۲۰۱۶
روستای “ایکس شوبری” سوئد
* نام یکی از فیلم های رضا علامه زاده
نی لبک
هنوز هم برای رضا علامه زاده
دیری است
زخم می زند
نُتِ گم شده ای
حنجره ی تبعیدی ی ترانه هایم را
چندان که نمی توانم بخوانم
در جمع کلاغانِ غم آوایی
که سرطانِ حضورشان
سیاه کرده است
هم آسمان و هم زمین مان را
*
کجا است نی لبکم؟
ای مهربان!
می خواهم
از “سی”ِ آغاز
بدمَم سلامی
تا “می بِمُل” پایان
بروم بالا
بمانم بر “لا”ی والا
بخوانم برای تان:
“جان شما ـ جانِ ایران
این وطنِ گشته ویران”۱ را
*
اما
دادا جان
حالا
که غریب مانده ایم
میانِ کوچه های بی نامِ جهان
و خواب های مان
هنوز هم
عطر خاطره دارد
بیا
تویی که می توانی
با “چند جمله ساده”۲
نوری بتابانی
بر نوجوانی های رؤیاهایِ رنگارنگ مان
و از خیلی ها
حتا از کیارستمی هم
هم کوچه تری با ما
بیا
بیا
پلانی بگیر
از پله
پله
پله های
کابوس های سیاهی که می رسد
دَم به دَم
از ویرانگی های وطنم
شاید بیاید
این نُتِ گم شده را
پیدا کنم
همچون “تابوی ایرانی”۳
حک شده بر شانه های زخمی ی
گوزن های بی شماری
که یکی شان تو باشی
دیگری ش
که منم.
۴ سپتامبر ۲۰۱۶
استکهلم ـ سوئد
۱ـ نام ترانه ای که من بر ملودی ی “مرغ سحر” گذاشته ام.
۲ و ۳ ـ نام فیلم هایی از رضا علامه زاده
