شهروند ـ گزارشی که روز دوشنبه به مناسبت روز جهانی بی خانمانی منتشر شد نشان می دهد که برنامه های مفصل برای مقابله با بی خانمانی در تورنتو و شهرهای دیگر کانادا، تاثیر خیلی کمی بر کاهش این مشکل داشته است. بدتر از آن این که این بحران در بین گروه هایی مانند خانواده ها، جوانان و سالمندان رو به رشد است. شهرداری ها در تلاشند تا بتوانند با تمام قوا از روند رو به رشد این مشکل جلوگیری کنند، اما نکته اینجاست که منابعی که در اختیار آنهاست بسیار محدود است و کفاف مقابله با این معضل را ندارد.
این نکته روشن است که توانایی ایجاد مسکن ارزان قیمت و یا کمک هزینه ی های پرداخت اجاره از عهده ی هر شهری خارج است. این گزارش گواه این است که برنامه ی ۱۰ ساله ی کاهش بی خانمانی در تورنتو، ونکوور، کلگری و اتاوا باعث شده است که این گروه ها و نیازهایشان شناسایی شود، اما نکته اینجاست که بدون کمک های نقدی فدرال و استراتژی دولت های محلی، شهرها به تنهایی توانایی مقابله با این مشکل و اجرای برنامه ها را نخواهند داشت. باید بر اساس یک برنامه ی استراتژیک عوامل فقر شناسایی شده و راه های مقابله با آن طراحی شود و سپس با ایجاد بودجه های بلندمدت این بحران ریشه کن شود.
تقریبا سالانه ۲۳۵ هزار کانادایی بی خانمان می شوند و ۳۵هزار نفر در پناهگاه ها و یا در خیابان می خوابند. باید در نظر داشت که این رقم شامل کسانی نیست که به طور موقت با دوستانشان زندگی می کنند. در این میان یکی از گروه هایی که در حال رشد است بزرگسالان پیر هستند که وضعیت شان بسیار نگران کننده است.
