مروری بر تعالیم بهائی
حضرت عبدالبهاء در ۲۳ می ۱۸۴۴ همان شبی که حضرت باب آغاز دوره جدیدی را در تاریخ بشر اعلان فرمود متولد شدند. کمتر از ۹ سال داشتند که پدر بزرگوارشان حضرت بهاءالله در تهران گرفتار و در سیاه چال محبوس شدند. در همان سال حضرت بهاءالله و خانواده از ایران تبعید و بعد از گذشتن حدود ۱۷ سال در عراق و ترکیه آخرالامر با خانواده به شهر عکا واقع در فلسطین تبعید و به زندان مخوف عکا منتقل شدند.
موضوع جانشینی در جمیع ادیان همواره مسئله‌ای بس مهم و حساس بوده است و عدم اتفاق بر سر جانشین لاجرم سبب انشقاق و تفرقه شده است. حضرت بهاءالله در کتاب اقدس و در وصیتنامه خود که به کتاب عهدی موسوم است فرزند ارشد خود را که به حضرت عبدالبهاء موسوم است جانشین و مفسر و مبین (شرح دهنده) آثار و الواح خود به پیروانش معرفی نمود. حضرت عبدالبهاء بیش از بیست هزار لوح و چندین کتاب برای ارشاد بشریت از خود بر جای گذاشته است.
حضرت عبدالبهاء رسالت خویش را در زندان دستگاه دولت عثمانی آغاز کرد و با همه مشکلات یکه و تنها دور از وطن از پیروان حضرت بهاءالله جامعه ای ساخت که به ترقیات اخلاقی و اجتماعی درخشانی نائل گشتند. در شرق آئین الهی را بگسترد و در غرب جوامعی از پیروان فداکار خلق فرمود و به طرح نقشه ای برای توسعه آئین بهایی در سرتاسر عالم پرداخت.
زندگی حضرت عبدالبهاء پیش آشنا و بیگانه سرمشق و مثالی جاودانی است و همان خصائلی را داراست که عرفا و فلاسفه و شعرا به عنوان نهایت کمال انسان ستوده و آرزویش را می‌کردند.
حضرت عبدالبهاء پس از آزادی از زندان در فاصله سالهای ۱۹۱۲ و ۱۹۱۳ برای انتشار تعالیم آئین بهایی قیام و اقدام به سفرهایی به مصر و برخی از ممالک اروپایی و کشورهای آمریکا و کانادا نمودند و در کلیساها و کنیساها و دانشگاه‌ها به ایراد نطق‌هایی در معرفی تعالیم آئین بهایی که هدفش حصول اتحاد نوع بشر و ترویج صلح و عدالت در حیات جمعی انسان است پرداختند. به فرموده حضرت عبدالبهاء ندای الهی بلند شد…. در هیکل انسان حیاتی جدید پدید آمد و در عالم امکان روحی بدیع دمیده شد…
در جرائد آن زمان تفاصیلی در باره آن اسفار نوشته شد و همه در مدح و ثنای حضرت عبدالبهاء سخن گفته او را گاه پیغمبر شرق و گاه مبشر صلح و سلام خواندند و صورت نطق‌هایشان را منتشر ساختند. حضرت عبدالبهاء را در شرق و غرب عالم به عنوان سفیر صلح، قهرمان عدالت، رهبر و نماینده یک آئین جدید می‌شناختند. حضرت عبدالبهاء تعلیم فرمودند که (محبت بزرگترین قانون در عالم وجود است) و اوست که (سبب تمدن امم) می‌شود.
ایشان لقب عبدالبهاء (بنده بها) را برای خود اختیار فرموده، مکرر تأکید کردند که جز مبشر صلح و آشتی فرد دیگری نیستند. با وجود تجلیل و تحسینی که مردم از حضرت عبدالبهاء می‌کردند در نامه‌ای به یکی از پیروان خویش در آمریکا چنین نوشتند: ” نام من عبدالبهاء‌ست”… صفت من عبدالبهاء‌ست، نعت (صفت) من عبدالبهاء‌ست…. نه اسمی دارد و نه لقبی نه ذکری خواهد نه نعتی جز عبدالبهاء…
حضرت عبدالبهاء در ۲۷ نوامبر ۱۹۲۱ در سن ۷۷ سالگی این جهان خاکی را ترک کرده به عالم بالا صعود نمود.
۲۹ نوامبر ۱۹۲۱ جمعیتی مرکب از ده هزار نفر از مسلمان، مسیحی، یهودی و از مذاهب گوناگون در حیفا جمع گشته تا برای درگذشت شخصی که به عنوان جوهر “حکمت و تقوا و علم و عطا” ستایش می‌کردند سوگواری کنند.
جرائد مهم در شرق و غرب عالم خبر درگذشت حضرت عبدالبهاء را در صفحه اول منتشر کردند. نشریه “التغیر” چاپ حیفا اعلانی بدین مضمون منتشر کرد:”جمعیت اسلامیه با کمال تأسف رحلت یگانه مصدر فضل و حکمت و احسان، حضرت عبدالبهاء عباس را به اطلاع عموم می‌رساند…”
نشریه The New York World به بیان عظمت و شخصیت آن حضرت ونفوذ بی‌نظیرش در قلوب و تلاش مفرتش برای تحقق تساوی حقوق بانوان و مردان پرداخت. نشریه The New York Tribune Post آن حضرت را به عنوان منادی صلح عمومی در عالم تجلیل نمود. نشریه London Tribune Post نوشت که حضرت عبدالبهاء باور داشتند که خداوند آدمیان را از منبع عشق خویش آفریده است و لذا آنان باید در نهایت محبت و دوستی با یکدیگر معامله کنند و زیست نمایند. نشریه فرانسوی “le Temps” از آن حضرت به عنوان مروج عالی مقام صلح تجلیل نمود. نشریه هندیTimes of India تصریح نمود که این ضایعه قلوب مردم عالم را که به لزوم تحقق برادری و برابری جهانی اعتقاد دارند به شدت محزون نمود.
خوانندگان عزیز، در صورتیکه مایل به دریافت نسخه‌ای از مقاله فوق از طریق ایمیل هستید و یا راجع به تعالیم بهائی سؤالی دارید لطفا با ما تماس بگیرید: پیامگیر : ۷۴۰۰-۸۸۲-۹۰۵ ، ایمیل: anyquestionsplease@gmail.com
وب سایت برای برخی از کتابهای فارسی بهائی : www.reference.bahai.org/fa
