زاده ی ۲۴۹۵ ایرانی برابر با ۱۹۵۶ ترسایی، سراینده (شاعر) و پژوهشگر ِ برون از میهن ِ بازهم مانده دربند

تا اکنون دفترهای سُروده: پژواک ِ آیینه (پارسی و سوئدی)  چاپ باران استکهلم،  جشنواره خدا، سنگستان، آن شب همه چیز را سپید می دیدم (چاپ نخست)، آن شب همه چیز را سپید می دیدم (چاپ دوم) چاپ بوک پرس لندن و سنگستان۲ چاپ ِ اینترنتی به چاپ رسانیده است.

او هفت دفتر ِ سُروده ی دیگر:

آبشار ِ آه، واژه ی آبی، آبستان، آتشستان،   سنگستان ۱و۲ «کوروش نامه» و واپسین شکست، و سه پژوهشنامه: آوای آزادی، آوای رهایی و آوای بیداری را

آماده ی چاپ دارد.

او سردبیر گاهنامه های این و آوا تا کنون ۱۱ شماره

به گزینی از شعر ۲ و ۳ (پارسی و سوئدی) چاپ باران استکهلم

به گزینی از شعر ۴ و ۵ (پارسی و سوئدی) چاپ باران استکهلم

ویژه نامه ی اسماعیل خویی (پارسی و سوئدی) چاپ باران استکهلم

ویژه نامه ی سیمین بهبهانی

ناشر کانون فرهنگی ایرانیان مالمو

ویژه نامه ی سیمین بهبهانی (پارسی و سوئدی)

Poesins Stämma  ناشر Gilgamesh و ویژه نامه ی ژاله اصفهانی (پارسی و سوئدی) چاپ فروغ  کلن منتشر کرده که سیمای برگزاری ی ده دوره جشنواره ی جهانی شعر را در کارنامه دارد.

هموند ِ کانون نویسندگان ِ ایران درتبعید، هموند ِ هییت دبیران ِ آن یک دوره، از هموندان ِ بنیانگذار ِ انجمن قلم ایران درتبعید و هموند ِ هییت دبیران ِ آن سه دوره همچنین هموند ِ هییت دبیران ِ کانون نویسندگان جنوب سوئد یک دوره بوده است.

او هم اکنون برنامه هفتگی به نام ِ «آوای رهایی» نگرشی به پیشاهنگان ِ روشنگری در ایران همراه چند برنامه هفتگی و ماهانه دیگر با رادیو مانی و برنامه هفتگی  به نام «آوای آزادی» نگرشی به پیشگامان ِ آزادی در ایران با رادیو پارس دارد؛ همچنین او یکی از فرهنگبانان ِ بنیادگذار ِ فرهنگستان ایرانشهر می باشد.

 

 

برای حسن جان ِ زرهی، دکتر رضا براهنی
و خواهرزاده هایم؛ (ستاره جان، سارا جان و کِوین جان)

 

 

نخست ستاره ای رخشان

با نگار ِ نگارستان ِ ستاره ی مادر

تا نگاه ِ بهارستان ِ ستاره ی دختر

پس ِ خاموشی ِ زنده یاد پدر

دانه‌های دوری و کوری را

دانه‌های دیداری و بیداری گردانید

تا در شب زاد ِ مهر ِ میترا

شب ِ چله ی سال

درازای دور ِ دیدار ِ میهن را

در دل ِ تاخته ی انار

آواز پرواز گردد

بدینسان پیش از آستانه ی روان شدن

توفانی تنیده بر پیکر ِ تورنتو، تیراژه ای گشت

تا تُندر چلچراغی بر بستر ِ سرمای زایش ِ شب

پرتو ِ یخ کریستال ها بر شاخه ها را

خواب ِ جوانه‌های درختان بتاباند

رنگین کمانی از پردیس ِ آرزوهای دورترین دور دیروز

تا نزدیکترین نزدیک ِ امروز بر سر می بارد

آواز ِ برف بر تندیس درهم پیچانده شده

زمستان ِ برهنگی ِ سرما را

آذرخش ِ نگاه سوز ِ پاشنه ی پای بهمن می گرداند

تا ریزش ِ بهمن ِ پنجاه و هفت را

سوزش ِ سینه ی سوخته گرداند

با پیراهن سرخ و نگاهی سپید در بام ِ آرزو

 بر سفره ی زاد شب ِ میترا

یا جشن ِ زاد روز ِ ترسا نشستم

تا پس از بیست و پنج سال

دوری ِ بهمنگاه ِ بستگانم

ستارگان ِ دور از میهن ِ بازهم مانده دربند

نزدیکی را دیده بوسی کنم

تا پرواز ِ پرستور، پری ِ پریسا،

پندار ِ پدرام و سوز ِ ساز ِ دیوار ِ چین

بر درازای جاده ی ابریشم

خاور ِ کهن را بر گهواره ی زمین

به باختر ِ جوان برسانند

تا پهلوان ِ پنج خوان ِ خانه ی پهنای پندار را

شاهنامه ی دیگری گرداند

در خواب ِ شبانگاه ِ خوان ِ شامگاه

رامش پگاه فردا

آهنگ ِ رفتن به سوی سیب ِ بزرگ را می نوازد

تا نیش ِ نوش ِ آسمانخراش ها نوش گردانم

تندیس ِ آزادی از باختر بسوی خاور بنگرم

تا تیر  تُندرِ تنهایی تیراژه ی باور،

پیام ِ روزنه ی دریچه

بسوی آزادی گردد

تا در دام ِ بام، نگر ِ زمین را

آبستن ِ آسمان خراش ها

در چنگال ِ امپراتورهای کیهانی

گرفتار ِ وتوی بانکهای بانگ پرداز

سیب بزرگ ِ نیویورک گشتانده اند

که با توشه ای از سوغات ِ آن سوی

به این سوی فرنگستان برگشتیم

در سوزش ِ سرما از توری چینی

به سوزی ماچینی درآمدیم

جهان پهلوان چین و ماچین

یخ سنگ نوردی را آغاز

چهارچرخی را دریابد

تا سرمای خوان ِ خانه را درمان گرداند

پگاه را در بستر ِ شامگاه

با یاد ِ سُراینده ی «خطاب به پروانه ها»

در نگار ِ نگاه ِ شهروند، زره پوشیده

شهر را برای شب نشینی

به مهمان ِ خانه‌ای ایرانی درآمدیم

شهسوار ِ شهروند از هر خور ِ خوراکی

و نوش ِ هر نوشینی، مهربان میزبان گردید

تا استاد ِ یگانه* پر هر پرسش را

پرواز ِ هر پاسخ، پاسُخ بخش گرداند

بدینسان در کام آرزو، سپاسگزار و ستایشگر

دیدار ِ فردا را با مُروارید ِ مُریدی

در نگار ِ نگاه نشانه شد

تا با بانگ ِ دادخواهی ایرانیان

در آنجا دیداری رویداد گردد

آنگاه اگر خاموشی ِ سرما

فراموشی را در پی نمی ِ داشت

ایرج جان ِ مهربان پس ِ شانزده سال

از سوز سرمای سلم و تور ِ پاره ی تور

فراز ِ فرود ِ فریدون سخن ها می گفت

تا باورم شود راهواره ی آزادی

بس دشوار است

نگارستان نیاگارا

خودرو را پاپوشی پوشاند

تا راهواره ی برفی ِ آبشار

آبشار آه ِ بهمن ِ نیاگارا نگردیم

در نوازش ِ سوز سرما سوار شدیم

پهلوان فرمان را بر دست گرفت

ستاره از پشت می تابید

تا پیش ِ روی را گردان گرداند

من هم هر نگاره ای را

در نگار ِ رخشان ِ رخش شکار می‌کردم

بر دشتی از کناره ی این سوی گیتی

پردیس ِ سپید بر کام جهانخوار ِ پیر

آبشار را آه می گرداند

تا گردش ِ ریزش ِ واپسین ریختن را

نوشداروی نوش ِ جان بگرداند

مردمان از هر رنگ و بی‌رنگ

از سپیدی سپید تا سیاهی سیاه

با آه ِ سرد ِ آبشار دیده بوسی می‌کنند

درختان در خوابی پردیسی

چونان کهکشانی ایستاده

از گستره ی زیبای ریزش ِ آب از فراز

و خیزش یاد از فرود را

آیین ِ آیینه آذین بسته اند

تا تیراژه های نگاه

از آستانه ی پگاه

تا بستر ِ شبانگاه

پیکر ِ پردیس دو رنگین کمان

هم آغوش در کام ِ فروزش

آسمان را بر زمین

زمین را به آسمان

پر پرواز بگردانند

ستارگان بر رخش ِ رخشان

شهسوار ِ کوی چوگان

نگار ِ هر نگاه نگین می‌گردند

من هم بر روی برف سایه می‌گردم

بازهم چونان آن شب همه چیز را سپید می‌بینم

بر بلندای هر بلندی چشم رانی می‌کنم

رانش کاهش بر خودرو ِ چشم بر راه

سواری می‌گردد

تا گردش را به خوانش بازگرداند

تا سوغات سفر سایه بان ِ سوِختگی ِ بیابان ِ میهن

زایش ِ خواب بانوی بستر

از پندار ِ پردیس ِ پیکر بدرآید

بر تندیس کشور

آرزوهای را از باد بستاند؛

بستر ِ بامداد ِ فردا بگرداند

برگرفته از دفتر ِ آماده ی چاپ ِ آبشار ِ آه

 

دیماه ۲۵۵۳ ایرانی

ژانویه ۲۰۱۴ ترسایی

تورنتو- کانادا

* نگین ِ نگاه به دیدار و گفتگو با استاد ِ یگانه دکتر رضا برهانی و حسن جان ِ زرهی است