شخصیت شما ممکن است متاثر از کودکی دردناک و یا تجارب عالی اجداد شما باشد. گاهی اوقات ریشه اضطراب های ناشناخته می تواند در تجارب دردناک نسل های قبلی باشد. این تاثیرات می تواند به صورت اپی ژنتیک ژنهای فرزندان و سپس نسل های بعد را تحت تاثیر قرار دهد. دانشمندان علم ژنتیک از این انتقال ژنها شگفت زده شده اند چنانچه به تازگی دریافته اند که تغییرات اپی ژنتیکی می تواند از پدر و مادر به کودک و از یک نسل به نسل بعد منتقل شود. مطالعه راندی جیرتل از دانشگاه دوک نشان داد که وقتی موش ماده با رژیم غذایی غنی از گروه های متیل تغذیه می شود، رنگدانه خزهای فرزندانش پس از آن دائما تغییر می کند و این تغییر رنگ، طی نسل های بعدی نیز خود را نشان می دهد. یعنی تغییرات ژنتیکی از یک نسل به نسل های بعدی به ارث می رسد.
موشه زیف زیست شناس مولکولی و ژنتیک از دانشگاه مک گیل طی مطالعات خود به این فرضیه رسید که اگر رژیم غذایی و مواد شیمیایی می تواند تغییرات اپی ژنتیکی ایجاد کند، چرا تجربیات خاص مانند بی توجهی به کودک، اعتیاد یا سایر تنش های شدید نتواند تغییرات اپی ژنتیک در زمینه های عاطفی و رفتاری را در بر داشته و از نسلی به نسل دیگر به ارث برسد؟ بعدها این مطالعات، دانشمندان را به سمت روشها و رویکردهای جدید در زمینه درمان مغز سوق داد.
اپی ژنتیک و انتقال تجارب و زخم های روحی
بروس مک ایون از دانشگاه راکفلر نیویورک، تغییرات اپی ژنتیک را در اثر فقر، اعتیاد و خشونت های خانوادگی بررسی کرده است. پژوهش های او نشان داده که استرس باعث تشدید ترشح هورمون کورتیزول از غدد فوق کلیه می شود. این هورمون سپس باعث اختلال عملکرد منطقه هیپوکامپ (مسئول حافظه کوتاه مدت در مغز) شده و این افراد دچار فراموشی و رفتارهای غیر طبیعی می شوند. کورتیزول همچنین بر روی ناحیه آمیگدالا (منطقه درک ترس در مغز) اثر کرده و این افراد دچار ترس و اضطراب دائم می شوند. پژوهشگران دانشگاه دوک در کارولینای شمالی نشان داده اند که استرس مزمن و قرار گرفتن در مقابل صداهای شدید و خشونت های متعدد باعث ازدیاد اتصال مولکول های «متیل» به ژن انتقال دهنده سروتونین شده و این افراد دچار افسردگی و واکنش های غیر طبیعی جنگ و گریز می شوند و چون این تاثیرات به ژنها منتقل می شود می تواند از نسلی به نسل دیگر انتقال یابد. یعنی نسل های بعد بدون تجربه های شدید و واقعی استرس زا می توانند دچار استرس شوند.
امیدها
رسوب های ژنی از نسل های گذشته مانند رسوبات باقی مانده از سونامی هرگز از بین نمی روند، بلکه جزیی از ما می شوند. البته این رسوبها می تواند به صورت مثبت نیز منتقل شود چنانچه گاه یک تغییر مثبت در مادر بزرگ شما می تواند حس خوشحالی، مردم دوستی و یا عشق را به صورت اپی ژنتیک به ژنهای شما منتقل کند و شما تمایل به شادی، انعطاف پذیری و اجتماعی بودن را بلقوه با خود حمل کرده و به نسل های آینده منتقل کنید. به همین دلیل است که “ریل” روانشناس خانواده می گوید که آسیبها و زخم های عاطفی مانند آتش زیر خاکستر از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود تا این که یک نفر از یک نسل شجاعت این را پیدا کند که با این آسیب روبرو شود، در این صورت اگر شعله آتش را خاموش کند برای اجدادش آرامش و برای نسل های بعد صلح، رهایی و سلامت را به ارمغان می آورد.
