از آن لحظه‌های جادویی دوست داشتن
از جاری زلال لبخندهای عاشقانه
از دخترکان و پسران جوان
از لبخندهای معصومانه و زیبایشان
سخن بگو!
با من حرف بزن
با من از آن قلب همیشه چون آفتاب
سخن بگو!
با من از لبان آتشینی حرف بزن که
کلمات شعله ورش
به سویم لهیب می‌کشند
با من از شکفتن غنچه‌ها
رستن سبزه‌ها
دمیدن بهاران
چهچه بلبلان
خروش رودخانه‌ها
صدای خنده‌های سرخوش مردمان
سخن بگو!
دیریست در این بیابان قطره ای باران نباریده
دیریست در آسمان این بیابان
تکه ابری هم
نیامده است
دیریست چشمه‌ها خشکیده
رودها خوابیده
و درختان مرده اند
دستانم را بگیر
و به اعماق زمین ببر
آنجا مردگان
جشن گرفته اند
و سرود عشق می خوانند!
دیریست در سرزمین من
بیگانه ترین واژه
دوست داشتن و عاشق شدن است!
دیریست در خانه‌ی ما
هر روز و هر شب عزاست!
پسرم،
برادرم،
دخترم،
مادرم،
همسایه‌هایم،
و همه ی شهرم
به جرم گفتن “دوستت دارم”
گلوله باران شده اند!
با من از حسرت حتی فریاد زدن
سخن بگو!
با من از هق‌هق گریه ها
در پستوی اتاق ها
سخن بگو!
گریه هایی که مجازات دارند
اشک هایی که تو را به سیاهچال
می‌برند!
با من از بغض هایی که
تنها پناهشان
آبی آسمان بالای سرشان است
سخن بگو!
اینجا چشمان تو را
با چشمانی دریده و وقیح
می‌نگرند
شاید برق عشقی
در آنها باشد!
اینجا به عشق شلیک می‌کنند
اینجا دیریست مردمانش تشنه اند
اینجا “جان” بهای قطره ای
آب زلال است
برای لبانی آماس کرده
و چشمانی به گودی نشسته!
آسمان اما همچنان مهربانانه
به ما نگاه می کند
و با دستانی ناتوان
خود را به شب می سپارد
تشنگی امان از مردم بریده است
با من از زلالی آب‌های دریاهای رویایی
سخن بگو!
مردمانم هر شب
در خواب
دریای مواج لاجوردی را می بینند
که کف پایشان را
حتی خیس نمی کند
آیا خوابمان تعبیر خواهد شد؟!
۲۲ ژانویه ۲۰۱۹
دوم بهمن ماه ۱۳۹۷
