هان تو ابرِ نوبهار
گریه کن!
اشکِ پاکِ خود به لاله هایِ دشت هدیه کن!
های غنچه ها
به روی ِ شاخه ها
لبان به خنده واکنید!
گلبنانِ باغِ آرزو
دامن ِ بهار را پر از شکوفه ها کنید!
های آذرخش!
شعله هایِ تازه بر فکن!
وین طلسم تیرگی تو بر شکن!
های رعد!
بر شکن سکوتِ مرگ!
بلبلک!
ترانه نو سرا به شاخ و برگ!
عاشقانه هایِ نو دو باره سازکن!
قاصدک!
به قلبِ خونشان ِ عشق
بازنامه ای بیار و بازکن!
زان پیامهای نوبر آتشِ درونِ ما شراره های نو بزن!
زان شراره ها تو تارو پودِ دل به شعله هایِ نوفکن!
های مردمان
به تن دوباره
جامه های ِ نو کنید!
بزمِ روز نو
به پا دوباره
با ترانه های ِ نو کنید!
نو بهار و بلبلان چنان خموش؟
زاغها به شاخه ها نشسته
وایِ بوفها فزون؟
کرکسان چنین به جشنِ خون؟
آبشارها چنان خموش!
رودهایِ خفته، بی خروش؟
گله گرگهای گرسنه
در کمین به دشت و کوهسار؟
این دگر چه گونه نوبهار؟!
های مردمِ ستوره هایِ دیرسال
شو تو نوبهارِ دیگری بساز
با ترنمِ نوایِ ساز خویش!
از پیِ خزان و بهمنان ِ سرد و دیرپای
نغمه ی بهار را به گوشِ رهروان رسان!
از فرازِ قله یِ بلندِ عزمِ کارسازِ خویش
۲۷/۱۲/۶۹
