عمر مهاجرت “گسترده” ی ایرانیان به گوشه و کنار جهان به چهار دهه می رسد. همزمان با شروع انقلاب ۱۳۵۷ در ایران اولین موج مهاجرت از کشور آغاز شد و با وقوع جنگ و سرکوب های سیاسی ـ اجتماعی ـ فرهنگی، موج پناهندگی و مهاجرت به خارج ایران شدت گرفت.
نسلی که آن زمان از ایران خارج شد امروزه در مهاجرت به میانسالی و سالمندی رسیده است، اما آنها در کشورهای میزبانشان ریشه دواندند، فرزندانشان را به دنیا آوردند و یا بزرگ کردند. نسل دوم و سوم ایرانیان مهاجر، راه سنگلاخی که مادر و پدرهاشان پیموده بودند، در پیش پای خود نداشتند و توانستند راحت تر و سریعتر با کشورهای میزبان ادغام شوند. بسیاری از آنان امروزه زنان و مردان جوان و موفقی در حوزه های کاری خود هستند.
اما داستان مهاجرت ایرانیان متوقف نشد. طی سه دهه ی اخیر، جوانان بسیاری راه سفر پیش گرفته اند؛ زیستن در کشورهای آزاد و دمکرات، امکان ادامه تحصیل، پیشرفت اقتصادی، اشتغال در رشته ی تخصصی، پرداختن به هنر، و فکر به آینده ی فرزندانشان می تواند از دلایل این تصمیم باشد. بسیاری از آنان توانستند با تلاش و پشتکارشان به موفقیت هایی دست یابند و زندگی خود و خانواده شان را تغییر دهند.
جلد شهروند ۱۶۶۹
*
از این هفته در شهروند صفحه ای را اختصاص می دهیم به معرفی ایرانیان موفق و دستاوردهایشان در ادبیات، ورزش، هنر، علم، سیاست و حرفه تخصصی شان در هر گوشه ی جهان، حتی در ایران.
می دانیم که خبر بسیاری از موفقیت ها به رسانه ها راه پیدا نمی کند و تنها در جمع کوچک خانواده و آشنایان عنوان می شود، پس اگر فرد موفقی در اطراف خود می شناسید، لطفا به ما معرفی کنید. ما به دنبال مشهورترین ها نیستیم، اتفاقا یکی از اهدافمان این است که بتوانیم آنها را که تا کنون تلاش و خلاقیت و استعدادشان تغییری در زندگی خود و یا دیگران به وجود آورده، ولی دیده نشده اند، به دیگران معرفی کنیم.
از همین هفته شروع می کنیم. برای این کار لیستی داریم از افرادی که در همین شهر خودمان تورنتو، آنها را می شناسیم و از موفقیتشان خبردار شده ایم.
اما برای شروع اولین را اختصاص می دهیم به “مهوش ثابت”، یکی از رهبران جامعه ی بهایی در ایران که به تازگی پس از سپری کردن ده سال از زندگی اش در زندان به جرم دگراندیشی، آزاد شده و هفته ی گذشته، انجمن جهانی قلم جایزه ی “نویسنده دلیر” را به او اهدا کرد.
خبر رادیو فردا را در این خصوص بخوانید:
مهوش ثابت زیبایی جهان را می‌سراید
مهوش ثابت، از رهبران جامعه بهایی ایران، شاعر و آموزگار، که به تازگی پس از ۱۰ سال از زندان آزاد شده، برنده جایزه سالیانه «نویسنده دلیر» از سوی انجمن جهانی قلم، «پـِن»، در بریتانیا شد. روز سه‌شنبه ۱۸ مهر ماه، مایکل لانگلی، شاعر ایرلندی در مراسم اهدای جایزه موسوم به «جایزه جهانی پینتر به نویسنده دلیر» که در کنار «جایزه پینتر» از سال ۲۰۰۹ به این‌سو داده می‌شود، خانم ثابت را دیگر برنده سال ۲۰۱۷ اعلام کرد.
مراسم انجمن جهانی قلم در «کتابخانه بریتانیا» در لندن و از سوی انجمن جهانی قلم در بریتانیا، برپا شده بود. مایکل لانگلی خود از دیگر برندگان این جایزه‌های مشترک در سال جاری‌ست.
شاعر ایرلندی در مراسم روز سه‌شنبه گفت «فروتنانه» جایزه پینتر را با مهوش ثابت مشترک شده و افزود خانم ثابت «قلبا شاعری غنایی‌ست که زیبایی جهان را می‌سراید».
مهوش ثابت (چپ) در کنار نسرین ستوده پس از آزادی از زندان
آقای لانگلی گفته است «رویاپردازی او حماسی‌ست. اشعارش قصد پرواز دارند». او در عین حال گفته زندانی شدن مهوش ثابت «معصیت علیه نور بود».
مهوش ثابت، که از رهبران جامعه بهایی در ایران نیز هست، ۲۷ شهریور ماه، پس از تحمل محکومیتی ۱۰ ساله، از زندان آزاد شد.
خانم ثابت در اسفند ماه ۱۳۸۶ در مشهد بازداشت شده و یکی از هفت تنی بود که جامعه بهاییان ایران، موسوم به «یاران» را اداره می‌کرد. او در زمان بازداشت ۵۴ سال داشت و پیشتر آموزگار و مدیر مدرسه بود.
جامعه جهانی بهاییان در مورد بازداشت رهبران این جامعه در ایران گفته بود «تمامی این هفت نفر برای هفته‌ها در سلول انفرادی محبوس، از تماس با دنیای بیرون محروم بودند و رفتارهای سخت و طاقت‌فرسا و فشارهای روانی و جسمانی بسیاری را متحمل شدند».
دادسرای تهران در کیفرخواست خود این هفت تن را به «جاسوسی برای اسرائیل»، «توهین به مقدسات» و «تبلیغ علیه نظام» متهم کرده بود. اما سخنگوی جامعه بهاییان گفته بود «تنها جرم بازداشت‌شدگان اعتقاد به دین بهایی‌ست».
پیش از این کسانی مانند مارگارت اتوود، احمدالرشید چاودری، ناشر بنگلادشی، حنیف قریشی، نمایشنامه‌نویس بریتانیایی پاکستانی‌تبار، مازن درویش، روزنامه‌نگار سوری، رائف بدوی، نویسنده و کنشگر عربستان سعودی، از جمله کسانی بودند که برنده «جایزه جهانی پینتر به نویسنده دلیر» و «جایزه پینتر» انجمن جهانی قلم شده‌اند.
