مروری بر تعالیم بهائی
گاهی در جمع‌های دوستانه و عارفانه این سوال به گوش می‌رسد که هدف از زندگی انسان چیست؟ یا به قول شعرا آمدن و رفتن ما بهر چه بود… البته بحث آن مفصل است و در این مقوله نگنجد ولی سعی می‌کنیم به گوشه‌هایی از آن با استفاده از آثار بهائی بپردازیم:
در آثار بهائی داریم که “ای بنده‌ی الهی، آنچه بینی و یابی در این جهان فانی، اوهام و مجاز خالی است، نه حقیقت آسمانی. ایام گذشته را به خاطر آر، چه بود و چه شد و چه نتیجه‌ای حاصل گشت! آینده مثل سابق است و ماضی (گذشته) آینه مستقبل (آینده). هر چه در او بینی، در این خواهی دید، هر چه در آن یافتی، در این خواهی یافت…”.
… مگر آن که انسان غیر خدا را نسیان (فراموش) کند. نظر از این جهان پستی بردارد و آنچه در جهان بالاست، مشاهده نماید…”
پیامبران الهی ما را به دنیای ابدی مطمئن فرموده‌اند و نحوه اعمال و کردار ما در این عالم برای ترقی روح جاودانی‌مان بارها تذکر داده شده است. اگر چنین ایمانی نبود، این زندگی ملال‌آور و خسته کننده می‌شد.
خوانندگان گرامی این یکی از اصول لایتغیر جمیع ادیان الهی است و چنان که بهائیان معتقدند اساس ادیان الهی یکی است. همه ما را به این دلالت فرموده‌اند که این دنیا جایی است که ما باید با اعمال و رفتار نیک و اطاعت از خداوند متعال در پی کمالات رحمانی باشیم و روح خود را آماده عالم روحانی بعد از این زندگی دنیوی نماییم. انسان قبل از تولد در رحم مادر، باید در آن دنیای تنگ و تاریک به تکامل ارکان و اعضای خود بپردازد تا بتواند بعد از تولد در این دنیا به زندگی ادامه دهد. زندگی فانی ما نیز چنین حالی دارد. ما باید در این دنیا به کمالات روحانی خویش بپردازیم و روح خویش را که زندگی ابدی دارد به مرحله کمال نسبی خود برسانیم تا بعد از جدا شدن از بدن در عالم بالا بتواند به حیات خود ادامه دهد.
“دنیا نمایشی است بی‌حقیقت و نیستی است به صورت هستی آراسته. دل به او مبندید و از پروردگار خود مگسلید و مباشید از غفلت کنندگان. به راستی می‌گویم که مَثل دنیا مثل سرابیست که به صورت آب نماید و صاحبان عطش در طلبش جهد بلیغ نمایند و چون به او رسند بی‌بهره و بی‌نصیب مانند…”.
حضرت بهاءالله می‌فرمایند:
“انسان چقدر بزرگوار است اگر در ره پروردگار پوید…”
“چه شب‌ها که رفت و چه روزها که درگذشت و چه وقت‌‌ها که به آخر رسید و چه ساعت‌ها که به انتها آمده و جز به اشتغال دنیای فانی نفسی برنیامد. سعی نمائید تا این چند نفسی که باقی مانده باطل نشود. عمرها چون برق می‌گذرد و فرق‌ها بر بستر تراب مقرّ و منزل گیرد دیگر چاره از دست رود و امور از شَست”.
مقصود از بی‌حقیقتی دنیا آن نیست که به کلی از دنیا و آنچه که در اوست چشم پوشیم و آنچه را که خداوند در این جهان به ما ارزانی داشته نادیده بگیریم برعکس باید در کمال شکر و رضا حداکثر استفاده را از جمیع آنچه که داریم بنمائیم چرا که انزوا، گوشه‌گیری و ریاضت در آئین بهائی مذموم شمرده شده است.
هدف از زندگی انسان تکمیل کردن روح انسانیت برای عالم بعد است. آن هم همان طور که در بالا ذکر شد که انسان قبل از تولد در رحم مادر به تکامل اعضای خود می‌پردازد، در این عالم هم ما انسان‌ها باید به تکامل روح خود برای عالم بالا بپردازیم.
خوانندگان عزیز، در صورتیکه مایل به دریافت نسخه ای از مقاله فوق از طریق ایمیل هستید و یا راجع به تعالیم بهائی سؤالی دارید لطفا با ما تماس بگیرید: پیامگیر : ۷۴۰۰-۸۸۲-۹۰۵ ، ایمیل: anyquestionsplease@gmail.com
وب سایت برای برخی از کتابهای فارسی بهائی : www.reference.bahai.org/fa
