شهروند ـ در شهروند ستونی به معرفی ایرانیان موفق و دستاوردهایشان در ادبیات، ورزش، هنر، علم، سیاست و حرفه تخصصی شان در هر گوشه ی جهان، حتی در ایران اختصاص داده شده است. می دانیم که خبر بسیاری از موفقیت ها به رسانه ها راه پیدا نمی کند و تنها در جمع کوچک خانواده و آشنایان عنوان می شود، پس اگر فرد موفقی در اطراف خود می شناسید، لطفا به ما معرفی کنید. ما به دنبال مشهورترین ها نیستیم، اتفاقا یکی از اهدافمان این است که بتوانیم آنها را که تا کنون تلاش و خلاقیت و استعدادشان تغییری در زندگی خود و یا دیگران به وجود آورده، ولی دیده نشده اند، به دیگران معرفی کنیم.
در شماره های گذشته مهوش ثابت، آوا هما، سمیرامیس کیا، سونا مقدم، مهدی رضانیا، مریم حفیظی راد، سارا رحیمی، سعید ولدبیگی، نسرین متحده، سوسن رشیدی، بامداد اسماعیلی، عصمت صوفیه، کامران وفا، یارا شهیدی، سایه اسکای، مهران انوری، گلریز قهرمان، وحید رجب لو، شکوفه آذر و زهرا نعمتی را معرفی کردیم.
این هفته شما را با مریم ناظمی، کوشنده ی حقوق کارگران صدمه دیده در انتاریو آشنا می کنیم.
مریم ناظمی، در شهر اراک متولد شد و تا پایان دبیرستان را در این شهر زندگی کرد. پس از دیپلم به تهران مهاجرت کرد تا خود را برای دانشگاه آماده کند که با شروع جنگ و تعطیلی دانشگاه ها، مجبور به ترک کشور شد. پس از ورود به تورنتو، شروع به خواندن زبان کرد و شش ماه بعد به مدرسه عالی Travel & Tourism وارد شد و با مدرک دیپلم از این مدرسه شروع به کار کرد.
پس از مدتی دوباره به تحصیل روی آورد این بار در رشته ی آموزش پیش دبستانی، در حالی که دیگر خودش هم مادر بود و کار آموزش با بچه ها را خیلی دوست داشت. در مدرسه ای که کار می کرد، به دلیل علاقه ی کودکان با نیازهای خاص (Special needs kids) به او بیشترین وقتش را با این کودکان می گذراند.
مریم در این دوران دچار کمردردهای شدیدی می شد ولی مسئولان مدرسه اهمیتی به سلامتی او ندادند و همچنان کارهای سختی برعهده او می گذاشتند تا اینکه مریم به دلیل آسیب به نخاع بستری و مجبور به عمل های جراحی متعددی شد. او از لحاظ سلامتی و مالی زندگی اش دگرگون شد. به او غرامتی تعلق نمی گرفت چون طبق قانون مدارس خصوصی مجبور نیستند کارگرانشان را برای دریافت غرامت “بیمه ایمنی محل کار” کنند. همین شد که مریم به محض اینکه توانست روی پا بایستد شروع به کار کرد تا قانون را عوض کند.
با نامه نگاری و دیدار با نمایندگان مجلس و مسئولان شروع کرد. با پشتکار وارد Injured Worker Consultant و عضو Women of Inspiration شد و توانست موضوع کارگران صدمه دیده را وارد مباحث آنها کند. هر سال به همراه کارگران صدمه دیده بدون پوشش بیمه و حامیانشان روز اول جون از شب تا صبح در مقابل کوئینز پارک به شب بیداری گذراند تا توانست نظر اتحادیه های کارگری و رسانه های اصلی کانادا و تورنتو را به موضوع جلب کند. دو ویدیو از زندگی مریم توسط اتحادیه های کارگری تهیه شد و در مراکز دولتی و کارگری به نمایش درآمد و همین مسئله پوشش بیمه کارگران را جدی تر کرد تا بالاخره با همت فدراسیون کارگری انتاریو، بخشی از کارگران انتاریو تحت پوشش قرار گرفتند.
نام مریم در سخنرانی ها و پژوهش های مختلف به کرات برده شد و در ادامه به خاطر تلاش های بی دریغش برای کارگران و ارتقاء سلامتی محیط کار برای کارگران انتاریو جایزه ی Workers Health + Safety Centre به مریم تعلق گرفت.
در سال ۲۰۱۶ مریم ناظمی یکی از دریافت کنندگان جایزه ی “زنان پیشرو در ساخت جامعه” از دست دکتر رضا مریدی وزیر علوم و نوآوری های انتاریو بود.
جدیدترین جایزه ی مریم در سال ۲۰۱۸ دریافت مدال Willowdale 150 Commemorative از دست آقای علی احساسی، نماینده ویلودیل در پارلمان کانادا بوده است.
مریم می گوید، کار من تمام نشده، انتاریو در بین استان های کانادا، کمتر از بقیه کارمندها و کارگرهایش را تحت پوشش بیمه ایمنی محل کار قرار داده، بخش بزرگی از این کارگرها زنان مهاجر هستند و این نابرابری قابل قبول نیست. من امید دارم که همه شهروندان انتاریو به این حرکت بپیوندند تا قربانی دیگری مثل من قصه ی تلخ زندگی اش را نگوید.
مریم گواهیMindfulness دارد و در کلاس های مدیتیشن خود نحوه ی مقابله با درد، اضطراب و فشار را آموزش می دهد. او این مهارت ها را در کامیونیتی های مختلفی آموزش می دهد. او همچنین سال گذشته فوق دیپلم مددکاری اجتماعی را از کالج سنکا دریافت کرد تا بتواند خدماتش را به پناهنده ها و تازه واردها که سالها به عنوان داوطلب برایشان کار می کرد، ادامه دهد.
