نویسنده: بهرام بهرامی

اما «یلدا» واژه‌ای سریانی است به معنای زایش و تولد. این شب شب زایش مهر است، زیرا از فردای آن با دمیدن خورشید روزها بلندتر می‌شوند. شاید از همینرو دهمین ماه گاهشماری ایرانی را دی نامیده اند زیرا دی به معنای دادار و آفریدگار است. ماه دی در گاهشماری پیش از زرتشت آغاز سال نو ایرانیان بود….

قرار است هر ماه بخش کوچکی از شهروند را ویژه تازه‌های ادبیات آن ماه کنیم. نگاهی خواهد بود به آنچه در آن ماه در جهان در شعر و داستان و نظر مطرح است. در این بخش به معرفی کتاب‌هایی که به شهروند رسیده نیز می پردازیم. ویراستاری این بخش را تا آنجا که در توان دارم انجام خواهم داد. اما یک دست بی صداست….

سینمای ایران سینمای شگفتی‌هاست. این سینما هم اکنون سن و سالی نزدیک به سینمای هند را دارد که یک صد سالگی اش را این روزها جشن خواهد گرفت. با این همه این دو سینما راهشان را از همان آغاز از هم سوا کرده‌اند. سینمای هند در جایگاه دومین سازنده فیلم در جهان …

قرار است هر ماه بخش کوچکی از شهروند را ویژه تازه‌های ادبیات آن ماه کنیم. بیشتر نگاهی خواهد بود به آنچه در آن ماه در جهان و صد البته در ایران و در شعر و داستان و نظر مطرح است. کوشش خواهیم کرد در این بخش به معرفی کتاب‌هایی که به شهروند رسیده نیز بپردازیم…

هواداران جنگ نیک می‌دانند که هیچ جنگی در جهان نوین ما نتوانسته آزادی گستر باشد. عراق و افغانستان دو نمونه نیک است. با همه امیدهایی که برخی‌هایمان داشتیم به سامان کردن آزادی‌های مدنی در این دو سرزمین همچنان دور از دیدرس می‌نماید. درگیری‌های …

مدرنیته در بستر خودش در دنیای غرب چهار قرن سابقه دارد و ما از وسط راه یک دفعه پنجره‌ای را باز کردیم به دنیای غرب و یک شبه خواستیم که نقاش غربی شویم. اینها باید به بحث و گفت‌و‌گو گذاشته شود. به بحث و نقد کشیده شود. یک نقاش ایرانی چگونه باید از مولفه‌های هنر مدرن در بستر ایرانی رفتار کند….

«سیزده به در» سیزدهمین روز فروردین ماه است که از دیدگاه گاهشماری تیر روز از تیرماه می‌شود. پژوهشگران درباره ریشه این جشن دیدگاه یک سانی ندارند. برخی آن را جشنی کهن می‌دانند و برخی آن را جشنی عوامانه و برآمده ….

تا پیش از خیام، دانشمند ایرانی، نیز ایرانیان سال را بر پایه گردش خورشید پاس می‌داشتند. زیرا باشندگان این پلات (فلات ایران) مردمی کشاورز بودند که هر گام خورشید و هر دم آن زندگی گیاهان دست‌پرورده آنان را این رو و آن رو می‌‌کرد.

تلویزیون ملی ایران در منطقه یعنی میان سه کشور ایران و ترکیه و پاکستان که به همراه بریتانیا کشورهای عضو سنتو را تشکیل می دادند از نظر حرفه ای بودن و پیشرفت تکنولوژی بالاترین بود. این را در سمینار تلویزیونی سنتو به روشنی دیدم. حدود سال ۵۵ یا ۵۶ من یکی از شرکت کنندگان این سمینار بودم

اما باور من این است که فاحشه (به چم هرزه و ناپاک)‌ کسانی هستند که دانشجویانی مانند نیابی فر و پیمان عارف را به جرم توهین به رییس جمهور شلاق می زنند، کسانی که مرضیه وفامهر را به جرم بازی در “تهران من حراج” به شلاق و زندان محکوم می کنند

می رفت سر کوچه کمی سیب زمینی می خرید، می خواست بره صندوق پول بده، چشمش می افتاد به ریحان های تازه و انار. یک بسته ریحان و دو تا انار می خرید می آمد خونه. زنش بسته را از دستش می گرفت می گفت:‌

من هم آزادی زبان های قومی و ملی را ارج می گذارم و بر این باورم که هر قومی و یا ملتی حق دارد به هر زبانی که می خواهد بنویسد و بگوید. در دوران ما در برخی کشورهای پیشرفته مانند همین کانادا

بابک سالاری، عکاس نام آشنای ایرانی تبار کانادا این عکس ها را در سفر به سرزمین های شمال غرب بلغارستان گرفته است. متن شاعرانه دیانا ایوانوا، روزنامه نگار بلغار چگونگی آغاز این پروژه را باز می گوید

این دقت و وسواس بی نظیر، یکی دوتا از شاگردان او را تحت تاثیر قرار داده بود ولی داوری عمومی درباره او این بود که پروفسور سسامی اوهارا هِر را از بِر تشخیص نمی دهد و برای اینکه سر به سرش بگذارند، یک کریسمس برایش یک احلیل مرمری فرستادند با رگه های سبز که با سلیقه داخل

بهرام بهرامی ـ این شیوه نگارش که به باور فرشته مولوی در ژانر ادبیات “ناداستانی” می گنجد، در غرب هم خوش درخشیده است. این گونه نوشتن درست در برابر چیزی است که رولان بارث در کتاب خود به نام دمای صفرِ نوشتن از آن سخن می گوید. بارث نوشته های انقلابی را رویاروی کارهای نویسندگانی می بیند که نوشته هایشان

بهرام بهرامی ـ این یکی از عجیب ترین محاکماتی بود که تا این زمان در آن حاضر بودم. روزنامه ها آن را جنایت «پکهام» تیتر زده بودند. گرچه خیابان «نورث وود» که جسد له و لورده پیرزنه را در آن جا پیدا کرده بودند، اصلا جزو پکهام به شمار نمی رفت

بهرام بهرامی ـ آوازهای عاشقانه صمصام در تار و پود شهری ی این جهان گلوبالیزه شده ریشه هایش را اما در شعر بیش از ده سده زبانی دارد که ادبیاتش دست کم در سپهر شعر، نه که در بالا بل که، یگانه و تک است. شعر پارسی را می گویم که فرسنگها از شعر همه زبانهای دیگر جهان برتر و بالاتر است.