دسته: ادبیات

لعنت به مرگ گفتیم‌ و دیدیم‌
در تاریخ معاصر اعدام تو لعبتی بودی
جان تو را به خدا قسم دادیم و
مرگ را در آبان ماه نفرین کردیم

باز هم کتابی از جان باختگان ۴۰ ساله رژیم جمهوری اسلامی، که هرچه از آنان بنویسیم و بازگو کنیم کم است، زیرا عمق فاجعه آنقدر وسیع است،

زبان دوم من فارسی‌ست
زبان اولم فراموشی
و زبان مادری‌ام سکوت

ای محبوب من!
چه کسی‌‌ به دنیا سلام نظامی میدهد
در بندر بیروت
چه کسی می گوید به دوزخ در آیید؟

مجلس آخر در کجا
حالا که حرف مرگ‌ پیش آمد ماسک بزنید، لطفن
بگذارید نفس بکشم

در هواپیما نشسته ام. دارم به لوس آنجلس می روم. حالتی دارم که به حس دو سال پیش ام هنگام سفر به سان فرانسیسکو داشتم. یکنوع دلهره

به جعدِ نامِ تو آی‌دا
سبزه‌ها به تفتِ رودی
بهار از شکمِ چوب
به درخت، آبستن و برگ برگ

در سوز سرما، آه در سوز سرما
دراز به دراز افتاده بودم کف خیابان زیر انبوهی برف
و دشنه ای سرد ناجوانمردانه فرورفته بود پهلوی چپم
زمستان بدی بود

برای آرزو های رفته بر باد
خودم را داده ام بر باد
شاید دوباره سهمی از
قاصدکهای فردا باشم.

کاش هیچ وقت با تو روبه رو نمیشدم
همان روسپی در به در بودم
در فاحشه خانه دژاوو
سر میزی در رستوران لوپروکوپ

چرا اینقدر کنجکاو شده ام که یک مرد را بشناسم؟ مردی که تمامیت و درونمایه اش را با عریانی به نمایش گذاشته؟ آیا منهم دارم همان راهی را

با من بگو
بانوی عشق و آشتی و سفرهای پُرخطر
باز هم چه هیزم تری به تو فروخته‌ام
که «اودگوژاچ»۲ پُر سَر و صدایت را

هر بامداد
که برمی خیزم از بستر
رو به رو می شوم با فکرهایی بی در و پیکر
که بیشتر از ایران می آورند خبر

در پمپ بنزین ایستادیم. او به مغازه خوارو بار فروشی رفت تا پول بنزین را بپردازد. وقتی که برگشت پاکت بزرگ حاوی قوطی های آبجو، چیپس و پفک

پشت شیشه
بهار
سرشار از تب رُستن
سبز و پُرطراوت

اسمم نسترن است. بیست و شش ساله ام. تهران به دنیا آمده ام و تنها دختر پدر و مادرم هستم. پدرم که یکی از کارخانه داران صنعتی در دوران شاه

زن فکر کرد که تمام عمرش در سکوت گذشته است. ( چی؟ تمام عمر؟!! چه جمله غلیظ غلو آمیزی!!) با زبانی همیشه شکسته و ناقص، ( چی؟ همیشه؟!!

حسین رحمت توی قاب ماه دارد می رود. کجا؟ خودش هم نمی داند. اصلن شاید این تصویر روی جلد کتاب (ماه) حسین رحمت نیست. فرقی نمی کند. …

مجموعه داستان «ماه» شامل ۹ قصه است که زمینه بیشتر آنها قصه‌ ی تنهایی انسانِ تنها است. منظور از تنهایی این نیست که راوی کسی را