دسته: ادبیات

می‌ایستم جلوی آینه. گوش‌های الاغی را می‌چسبانم به قسمت بالایی گوشم. با دقت پهنش می‌کنم روی سرم تا از زیر مقنعه بیرون نزند…

گات از شاخه ی محکمی در جنگل مصنوعی آویزان بود. هوا گرم بود. اما گرمای خورشید درخشان استوایی نبود، از کوره ی مصنوعی زیرزمین

نویسنده ی هفتاد ساله ی انگلیسی در رمان جدیدش به نام «ماشینی چون من» وارد مبحث هوش مصنوعی می‌شود. چه باید کرد وقتی

شید گفت: “می دونی چیه، حالم خوش نیست…
“حقته.”
” حقمه؟ پس تو چی؟ فکرش که مال تو بود، نبود؟”

من از خراسان و
تو از تبریز و
او از ساحل بوشهر
با شعرهامان شمع هایی خرد

نام تمام بچه‌های رفته
در دفترچه دریاست
بالای این ساحل
فراز جنگل خوشگل

اردیبهشت سال ۱۳۷۵ جامعه ادبی ایران با شنیدن خبری هولناک در شوک فرو رفت. سال های هفتاد و بیش از همه، نیمه دوم این دهه، از سیاه ترین سال ها

چند هفته ‌ای هست که سریال «دوست نابغه‌ی من» از من و تو پخش می‌شود. به‌ تازگی هم خواندم که کتابش را نشر آفتاب در نروژ به

مجموعه شعر «این النگوها را کجا می‌برید؟» شامل شعرهایی ست که درون مایه آنها بیشتر حول موضوع‌های اجتماعی و سیاسی داخل

شب بعد مارینا گفت: ” چه بسا کار دشواری باشه!”
از فراز خلیج پرواز کردند. هلال ماه در دل آسمان آویزان بود. نسیم ملایمی

باز هم از گل و بهار بگو
تا خوش نشین خیال ام شود
گمان مبر
از کویر آمده

در برهوتِ بیداد و سکوت
از گلبانگ ِ کلام ِ عشق زاده می شویم
عطش ِ زمین و بوسه باران ِ آسمان
وسوسه ی یکی شدن

نخستین کتاب من که مجموعه شعرهای عاشقانه بود، نه پنجاه که پنجاه‌وسه سال پیش به بازار آمد و هنوز هم نسخه‌های بسیاری از آن در سرزمین مادری ‌ام پنهانی

“سعی کردم، اما فایده نداشت، حرفای منو نمی فهمیدن، خودشون اما با هم با صدایی بم و بلند حرف می زدن. صداشون و حرفاشون به رعد و برق

چه نازید از تبار، ای اهلِ عالم!
ز یک دارید بار، ای اهلِ عالم!
و گر چون برگ بسیارید، باشید
هم از یک شاخسار، ای اهلِ عالم!

خدایا یک هواپیما ندیدی؟
دو ایرانی در آن بالا ندیدی؟
دو تا مرد جوان آزرده خاطر
گرفتار غم ویزا ندیدی؟

النا فرانته می گوید: «اثرِ آفریده شده است که سخن نخست را می گوید، از همین رو شناخت نویسنده ضرورتی ندارد، حتی مخاطره آمیز هم هست،

کتاب «گفتگو با آینه مجموعه شعری است بسیار دلنشین به دو زبان فارسی و انگلیسی که دو بخش شعرهای مدرن و کلاسیک را شامل می شود.

مارینا شید را به آلونکی فرسوده و چوبی در نزدیکی خلیج برد که به سختی می شد توش جنب خورد. آشیانه میان کوتی از تورهای ماهیگیری،

تپه های تنهایی در شب ِاورانوس بیدارند
قلهٔ یکی از بی خوابی ها پناهگاه ِرویا و خاطره
فاصله زمین تا ما فقط سه میلیارد سال ِنوری
هر میلیارد سال ِنوری فقط یک ثانیه

قایق مستقیم در مسیر افق روان بود. به قایق نزدیک و نزدیکتر شد. باد همچنان در پی اش وزان بود. عقب گرد کرد و ناگهان متوقف شد. چنگال گشود که

شب
که ماه
مهمان اش شد
ستاره ها را برایش نگه داشت

این اثر یک ‌بار در سال ١٣٣٧ ترجمه شد، با کمک مادلن نوویون، دوستی مهربان و اینک دور، فرانسوی‌ ای ایرانی‌تر از من، که نامش و یادش