نویسنده: شهرام تابع محمدی

متحدان داخلی رهبر جمهوری اسلامی را می‌توان به سه جناح تقسیم کرد: سپاه پاسداران، روحانیون و دولت. این سه جناح سنتاً تحت فرمان رهبر جمهوری اسلامی، آیت ‌الله علی خامنه‌ای، عمل می‌ کنند، اما پس از تحمیل تحریم ‌های اقتصادی توسط غرب، درگیری های عمده میان این گروه‌ ها، مواضع آن‌ها را درون حلقه ‌ی قدرت تضعیف ….

مارینا آبراموویچ در تئاتر تجربی برای خودش اسطوره ای است. احتمالا مهم ترین نوآوری او در این زمینه استفاده (و گاه سوء استفاده) از بدن خودش به عنوان موضوع یا ابزار نمایش هست. همین طور دوری گزیدن از داستان سرائی در نمایش. این است که کارهای او از آنچه به عنوان تئاتر کلاسیک…

جمهوری اسلامی در حال حاضر در ضعیف ترین نقطه ی خود پس از به قدرت رسیدن قرار دارد. از هم گسستگی نیروهای سرکوب گر هیچ گاه به اندازه امروز نبوده است. سردمداران نظام شروع به متهم کردن یک دیگر در این شکست کرده اند. مسعود ده نمکی در وبلاگش بلافاصله بعد از شکست نوشت “ما از غضنفرهای خودمان شکست خوردیم نه از

در داخل، اولین شکاف عمیق در دژ به ظاهر تسخیرناپذیر جمهوری اسلامی با خروج اصلاح طلبان علنی شد. در خارج هم دولت های غربی مجبور به پایان دادن به حمایت های شان از جمهوری اسلامی شدند. نتیجه ملموس این پیروزی در داخل کشور بازتر شدن فضای سیاسی و اجتماعی بود و در خارج از کشور پایان گرفتن ترورهای فرامرزی جمهوری اسلامی…

با اطمینان می توان گفت که فارغ از این که نام چه کسی از صندوق های رای درآید، بازنده ی اصلی انتخابات خامنه ای خواهد بود. این یکی از مناسب ترین موقعیت هایی است که در سی و چند ساله گذشته برای مردم و برای اپوزیسیون پیش آمده. با توجه به تجربه ی …..

می خواهم نتیجه بگیرم که سوسیالیسم اگرچه بدون دموکراسی هم امکان پذیر است، اما تنها برای مدتی کوتاه، که پس از آن به ضد خود تبدیل می شود. پیشرفت اقتصادی و عدالت اجتماعی تنها در چارچوب دموکراسی است که می توانند ماندگار شوند اگرچه ….

دهه پنجاه در آمریکا دهه سختی است. ترساندن مردم از کمونیسم و تشویق آنها به جاسوسی علیه یکدیگر و دوران سیاه مک کارتی و تبلیغ “آمریکایی واقعی” کردن از یک سو و تفکرات کهنه ی مذهبی از سوی دیگر، جامعه آمریکا را به سکون مرگباری کشانده بود…

در “عشق” اما خبری از خشونت نیست. هرچه هست عشق است در عرفانی ترین شکل آن. هانکه انگار نصیحت حافظ را شنیده و سخن عشق را خوشتر دیده. در اینجا هر چه هست زیبایی است. اگر مرگ هم هست در مقابل زندگی پا پس گذاشته است….

کاترین بیگلو و فیلمنامه نویسش مارک بول همصدا با منتقدانی که این فیلم را اثری استثنائی معرفی می کنند استدلال می کنند که فیلم بی آن که جانب کسی را بگیرد تنها به بازگویی واقعیت می پردازد. باور کردن این ادعا برای من مشکل است. گذشته از بحث های ریشه داری که در…

تا چند سال پیش همه با دهان های باز به ساخته های ایران نگاه می کردند. امروز آن بهت زدگی اولیه و دید اگزوتیک جای خودش را به شناخت و احترام داده. مقایسه سینمای ایران و چین – که تا همین چند سال پیش شانه به شانه پیشتاز سینمای جهان بودند – به درک بهتر این نظریه کمک…

موضوع مشترک بسیاری از فیلم های اصلی جشنواره امسال عشق است. شاید خیلی زود باشد که از جایگزین شدن خشونت با عشق به عنوان یک چرخش یا گرایش جدید در سینمای جهان حرف بزنیم، اما دست کم می توان گفت که این همسانی موضوعی تصادفی نیست. سه فیلم از آن هایی که این هفته…

از فیلمسازان ایرانی سه فیلم دیدم: “بغض” (که نمی دانم چرا عنوان فرانسوی و انگلیسی آن را “نفرت” ترجمه کرده اند) از رضا درمیشیان، “امبروسیا” از بهارک سعیدمنیر، و “قصابی حلال” از بابک علی آسا. این هر سه فیلم به موضوع مهاجرت پرداخته بودند اگرچه از سه زاویه ….

“تابستان در فرانسه” عنوان مجموعه ای از کلاسیک های سینمای فرانسه است که سینماتک انتاریو- که همان جشنواره جهانی فیلم تورنتو هست، در طول سال ـ ترتیب داده. در این برنامه ۴۲ فیلم ـ که بسیاری از آنها نایاب هستند ـ در فاصله ۱۳ جولای تا ۳ سپتامبر به نمایش در می آیند

این سنت هنر است که کپی برداری از آثار دیگران ماندگار نیست. با این حال گاهی کپی، هم تراز با اصل می شود و با آن شانه می ساید. مثل فیلم “هفت دلاور” جرج استیونس که آن را از “هفت سامورایی” کوروساوا کپی کرد …

جربه ای که رابرت ویلسون با زبان دارد احتمالا به دوران کودکی اش باز می گردد. او در کودکی دچار لکنت زبان بود. مشکلی که تا نوجوانی او را تنها نگذاشت و او را مردم گریز و…

در پنج سال گذشته، لومیناتو موفق شد با کیفیت بالای برنامه هایش و البته با روابط عمومی موفقی که به کار گرفت توجه هنردوستان جهان را به خود جلب کند…

سهیل پارسا با پرهیز از دکلمه و با وارد کردن زبان فرانسه به دیالوگ ها موفق می شود از سویی بر فاصله خود با کلیشه های بازاری تاکید کند و از سوی دیگر بر جهانی بودن حادثه ای که بر صحنه می گذرد. فاصله گزاری بین نقش ها و بازیگران …

حقی که اپوزیسیون به غلط برای خودش برای امر و نهی کردن به هنرمندان قائل شده ریشه در تفکر کهنه و اشتباهی دارد که فرضش بر این است که کسانی که با دیکتاتوری می جنگند خود به خود آزادی خواه هستند و به این دلیل …

اگرچه برسون در طول ۶۶ سال فعالیت سینمایی اش تنها سیزده فیلم بلند و یک فیلم کوتاه ساخته است، اما رد پای او را در آثار بسیاری فیلمسازان دیگر از میکائیل هانکه گرفته تا تاکشی کیتانو و از عباس کیارستمی تا

این حرکت گلشیفته را با حجاب از سر برداشتن شهرنوش پارسی پور حدود بیست سالی پیش مقایسه می کنم. در آن سال ها که جمهوری اسلامی در اوج قدرت بود و بی محابا آدم می کشت، پارسی پور در جریان سخنرانی هایش در کانادا حجاب از سر برداشت…

امروز دیگر بیش از آن که احتیاج به آگاه کردن مردم داشته باشیم محتاج آنیم که به آن ها امید به آینده و اعتماد به نفس منتقل کنیم. این را من در بسیاری از فیلم های خوب سال ۲۰۱۱ دیدم. همین است که امسال برای اولین بار …

این صحنه جدای از زیبایی اش برای من صحنه ای آشنا است و مرا به یاد ایران و جمهوری اسلامی می اندازد که حاکمان در یک تلاش سی ساله سعی کردند به رابطه ی زن و مرد آن شکلی را که خود می پسندند تحمیل کنند،

“نفرت” اولین بخش از سه گانه ای است که به تریلوژی آپارتمان مشهورند. فیلم های بعدی این سه گانه “بچه رزمری” و “مستأجر” هستند. در هر سه فیلم داستان در داخل آپارتمانی اتفاق می افتد که خود یکی از کاراکترهای فیلم است.

وقتی به سراغ تابوهای اجتماعی می رود ـ به خلاف سینمای کلیشه ای هالیوود ـ هرچه سر راهش هست را نابود نمی کند، بلکه با وسواس آن چه را که از سنت های اجتماعی می پسندد بزرگ می دارد و مثلا فداکاری، رازداری، پیوندهای خانوادگی، و دوستی بی شائبه

در کنار “جدایی نادر از سیمین”، “پینا” بهترین فیلمی بود که امسال دیدم. ویم وندرس در آخرین ساخته ی خود به آثار پینا باوش رقص نگار آلمانی می پردازد که حین ساختن همین فیلم به سرطان سینه دچار شد و از دنیا رفت. پینا از آن دست هنرمندانی است که جایگزین کردن شان اگر ناممکن نباشد دست کم بسیار دشوار است

سارا پالی در “این والس را برقص” بنیادهای هنجارها و اخلاقیات اجتماعی را زیر سئوال می برد. عشق، اعتماد، وفاداری و زندگی زناشویی، معانی جدیدی در آخرین فیلم پالی پیدا می کنند. معناهایی که فرسنگ ها از هنجارهای معمولی که در سینمای هالیوود می بینیم فاصله دارند

این که شاهرخ مشکین قلم در این نمایش جرأت می کند پا از محدود تراژدی بیرون بگذارد و هنوز مدعی هنر باشد شاید نتیجه پوست کلفتی باشد که به عنوان رقصنده به هم زده است. رقص هم مثل طنز و مثل اروتیسم از دیدگاه

اکرم خان از نام آورترین رقصنده ها و رقص پردازان امروز جهان است. او در لندن به دنیا آمده و همان جا، از هفت سالگی، یادگیری رقص را آغاز کرده است. در چهارده سالگی برای اولین بار در “مهاباراتا”ی پیتر بروک به صحنه می رود و در شانزده سالگی اولین اجرای سولویش را انجام می دهد.

امسال تمرکز لومیناتو بر فرهنگ و ادبیات خاورمیانه و بخصوص عرب بود که همزمان شدن تصادفی اش با خیزش مردم در چندین کشور عرب که به “بهار عرب” معروف شده است به آن زیبایی خاصی بخشید. جشنواره ی امسال با “هزار و یک شب” افتتاح شد که در عین حال برنامه ی نورچشمی جشنواره هم به حساب می آید

یکی از مشکلات دیکتاتورها این است که به جز ریاست مادام العمر بر کشورشان کار دیگری بلد نیستند. همین سرهنگ قذافی را نگاه کنید. فکر می کنید اگر باقی عمرش را رهبر لیبی نباشد هیچ دانشگاهی هست که از او دعوت کند تا به دانشجویانش علوم سیاسی درس بدهد؟ یا می توانید ارتشی را تصور کنید که از او به عنوان مشاور برای

فضای آکنده از اشتباه و دروغ را از همان شروع فیلم می بینیم. اولین جمله ی فیلم پرسشی است که دختر اوکسبال از او می کند:”این واقعیه؟” اشاره ی اوا، دختر اوکسبال، به انگشتر الماسی است که پدرش در دست دارد، اما هیچ اشکالی ندارد اگر ما این سئوال را به تمام فیلم تعمیم بدهیم، به شرطی که انتظار پیدا کردن جوابی برای آن نداشته باشیم. “ذیبا” ما را به دنیایی می کشاند که تشخیص رؤیا از واقعیت گاه ناممکن است

به نظر من مهم ترین تحول در این یک سال گذار از یک تعبیر رمانتیک به یک درک واقعی از خشونت پرهیزی بود. پارسال، مردم با دنباله روی از رهبران فکری هر نوع درگیری با نیروهای امنیتی و نظامی را خشونت گرایی تعبیر می کردند. این درک از خشونت پرهیزی و خشونت گرایی به همان اندازه سطحی و غیرواقعی است که درک یک دختر و پسر

به آن پاسبان فکر می کنم که صبح روز ۱۷ دسامبر ۲۰۱۰ در شهر کوچک سیدی بوزید به سراغ محمد بوعزیزی رفت تا به خاطر دستفروشی غیرمجاز باج روزانه اش را از او بگیرد. آن پاسبان مثل هزاران همقطارش در تونس، ایران، بولیوی، کامبوج، اوگاندا، و بسیاری جاهای دیگر زندگی اش را از راه همین باج گیری هایی که دولت ها

شهرام تابع محمدی ـ با این که تمام المان هایی که آرنوفسکی در این فیلم ترسناک از آن ها استفاده می کند قدیمی هستند باز “قوی سیاه” تماشاچی را یک ساعت و نیم در وحشت نگه می دارد. فیلم داستان بالرین جوانی است که برای بازی در نقش های قوی سفید و سیاه در باله ی مشهور دریاچه ی قو نامزد است،

بخش دوم در جشنواره ی امسال دو موضوع بیش از همه توجهم را جلب کرد. یکی حضور پررنگ سینمای انگلیس بود...

شهرام تابع محمدی ـ سی و پنجمین سال تولد این جشنواره همزمان است با چند تحول جدید از جمله افتتاح مرکز اصلی جشنواره که ساختمان مجللی با پنج سالن سینما و هتلی برای اقامت مهمانان و همین طور امسال موفق شد با حدود سیصدهزار بیننده به مقام پرتماشاچی ترین جشنواره ی سینمایی دنیا برسد،

شهرام تابع محمدی ـ در جشنواره ی امسال تنها دو نام مهم به چشم می خورد. کارلوس سائورا با “فلامنکو فلامنکو” و ژانگ ییمو با “یک زن، یک اسلحه، و دکان آش فروشی”، از ایران دو فیلم “فصل باران های موسمی” از مجید برزگر و “تهران تهران” ساخته ی مشترک داریوش مهرجویی و مهدی کرم پور

شهرام تابع محمدی ـ اگویان با زیبایى خاصى با استفاده نمادین از آیینه و پنجره در سراسر فیلم تضاد شخصیت این دو کاراکتر داستان را توضیح مى‌دهد. کلویى همیشه در آیینه به خودش‏ نگاه مى‌کند و در تصویر خودش‏ در آیینه به‌دنبال هویتى که گم‏ کرده، مى‌گردد. کاترین اما عادت دارد از پنجره ی مطبش‏ به بیرون و مردم کوچه و خیابان نگاه کند